zondag 30 september 2007

Here with me

Oh I am what I am, I'll do what I want,
but I can't hide I won't go, I won't sleep,
I can't breathe,until you're resting here with me
I won't leave, I can't hide, I cannot be,
until you're resting here with me.

Goedenavond allemaal!
Ik weet dat het laat is, maar ik wilde deze prachtige ervaring nog even met jullie delen!
Het was vrijdagavond, een uurtje of 3 en ik was hard aan het werken, alhoewel.
Nee ik had net pauze. Waar ik erg aan toe was, want om de een of andere reden wilde het werken niet echt lukken vandaag. Misschien lag het aan het feit dat ik 4 en een half uur moest werken, misschien aan het feit dat we vandaag naar Lunteren gingen!

En dan ik hoor, ja ik moest weer werken tot 6 uur. Waarom heb ik nou toch altijd pech, waarom krijg ik altijd zo'n Donald Duck gevoel als het totaal verkeerd gaat.... Ik zal het jullie vertellen mensen. Over precies 3 uur was ik thuis. En dan zouden we gauw gaan eten en op weg gaan naaaaaarrrr Lunteren! Ja een heel weekend in Lunteren. Precies! Twee hele dagen in Lunteren. Het was een wonder!

De natuur was prachtig, de stilte, de bomen, de lucht. En je slaapt daar zo goed, en zo fijn, en zo licht. Het is echt als een wonder. En mijn opa en oma hadden het chalet ook nog eens prachtig verder ingericht. Zo stond er nu een 'stille' vaatwasser! Een magnetron, en een geweldig gezellig ingerichte woonkamer. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan mijn oma die nu hopelijk net thuis is uit Parijs! Waar ze hopelijk een geweldig weekend achter de rug heeft!

Maar goed, dat weekend was gauw voorbij, want hier zit ik weer. In het grauwe, drukke, overspanne, verplichtingvolle, milieuverkuttende Veurburg....

Gegroet medemens!

vrijdag 28 september 2007

2e deel (latere) huize Kayl

Daar stonden we dan, met zijn tweeen. Te lachen. Althans, hij stond een beetje beduusd te lachen en ik stond daar te lachen met de cola in mijn handen. Ik keek hem een paar seconden aan en mijn openingszin was: (persoonlijk best goed!) Wil je ook cola? Hij knikte, nog steeds lachend. Toen ik eenmaal cola had gegeven was er zo'n moment dat je echt niks weet te zeggen. Soms is dat fijn maar nu was het mijn tijd om beduusd te zijn.

Ik vroeg hem waar hij vandaan kwam, hij antwoorde verassend snel. 'Ik kom uit het dorp, hier 27 kilometer vandaan.' Ik keek hem aan, en zei zachtjes: 'Goh...' 'Ik bedoelde, waar kom je echt vandaan?' Geen antwoord. Kennelijk was ik nog een wereldvreemde omdat soort dingen te vragen en dat kwetste mij. Ik keek hem boos aan, liep naar boven en sloeg mijn deur zo hard dicht dat mijn kat die op mijn bed lag me verbaasd aankeek.

Ik schold alles helemaal kapot toen ik naar de deuropening keek. Ja hoor, ook dat nog. 'Moet ik vragen of er iets aan de hand is of is dat overbodig?' Mijn moeder wist van mijn interesse voor de mysterieuze jongen. Ik vond het dan ook überhaupt dom dat ze dat zei. Dat ze daar stond stoorde me alleen al! Hoe lang hoorde ze al dat ik bezig was met tieren en schelden. Ik telde tot tien, keek haar aan en vroeg waarom ze dat vroeg. En ik was nog niet klaar. 'Waarom sta je daar mama, waarom mag ik het niet weten van die jongen, waarom?!' Ze keek me onbegrijpelijk aan. Toen zei ze: 'ik zal het je vertelllen.' 'Wat wil je weten?'

Na twee uur had ze me alles verteld. Dit keer was het weer mijn taak om beduusd te zijn. Ik wist inmiddels veel van Dylan, want dat was zijn naam. Hij was 18, kwam uit Amerika en was wees. Het was een project geweest. Hij zou anderhalf jaar bij een gezin wonen, en dat was bij ons. Want mijn ouders hadden zich er voor op gegeven. Maar Dylan was erg aardig, spontaan, gemotiveerd in zijn studie en ze hadden daaruit besloten dat Dylan bij ons mocht wonen.

Mijn nicht zat inmiddels op mijn kamer, en we zaten achter de computer. Wat we wel vaker deden. Het was er niet vaak, maar we hadden nu echt zo'n meidengesprek. Over Dylan, over school en over dat mijn ouders het hadden verzwegen. Ik kwam erachter dat mijn nichtje Dylan ook geweldig vond. En dat vond ik dan weer wat minder geweldig. Ik ging opnieuw cola drinken toen ik mijn neef tegemoet kwam. 'Hey meid', 'Hey vent'. We hadden nooit zulke interessante gesprekken en ik ging er vanuit dat mijn neef niet meer kon zeggen dan hey en what's up. Alhoewel dat natuurlijk naast zijn uitgebreide scheldvocabulaire.

'Trouwens ga jij overmorgen ook mee naar Dylan zijn feest in Locomotion?' Ik keek hem raar aan. 'Welk feest, en welke Dylan?' 'Je weet wel Dylan van hier, en zijn 18jarige feest?' Fijn, mijn moeder had me dus niet alles verteld. En mijn neef wist wel alles! Hier ging ik achter proberen te komen, maar wel nadat ik stampend en tierend naar buiten was gerend. Life is a bitch....

maandag 24 september 2007

Autorijden!

Hallo allemaal

U heeft het allemaal vast gelezen, ik heb een vervolg column geplaatst op deze site! Elke weekend komt er een nieuw deel. En dan wacht u natuurlijk met spanning op de volgende! Want zo gaat dat het, in GTST, in BB, in ONM en zelfs in ER papa! Er gebeurt wat verschikkelijks vlak voor de Zomer stop en dan bent u de hele zomer helemaal zenuwachtig omdat u graag het vervolg wilt zien. En zo trekken ze kijkers he! Ik bedoel ze laten iemand dood gaan, omdat die gene niet zo veel zin meer heeft en dan aan het eind van die zomer stop, blijkt diegene als een boze geest verder te leven in het dramatische leven van de andere spelers!

En wat antwoord mijn vader daarop: Dat is fantasie, en het leven hier op aarde is realiteit. En daarom vond mijn vader het niet leuk dat ik vanaf mijn geboorte werd opgevoed met GTST. Want mijn moeder keek het altijd. En hij was dan bang dat ik het verschil tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid niet meer zou herkennen! Nou dat is toch harstikke goed gekomen (A).

In ieder geval, die spanning he. Die is er ook met autorijden. Ik weet niet waarom maar ik vind autorijden leuk. Het zal wel zoiets zijn omdat het natuurlijk weer niet mag. Want je mag pas na je 18e autorijden. En alles wat niet mag is natuurlijk geweldig. Maar toch vind ik het leuk. Alleen al in de auto zitten is geweldig. De geur, en nee dan bedoel ik niet de geur van mijn pa zijn shaggie! Maar bijvoorbeeld van de benzine of dat ruiten-schoon-makend-spul.

Vooral naar Lunteren rijden is geweldig. Vooral omdat je de ene keer 180 rijd, de andere keer 5. Oké dat is misschien ietsjes overdreven, maar op de snelweg mag je 120. En op de camping maar 15! Toen ik nog jong was. Vroeggah dus! Toen ging ik altijd het laatste stukje op mijn vader zijn schoot zitten, en dan mocht ik sturen. En dat altijd onder het toeziende oog van mijn hysterische moeder, die het uiteraard helemaal niks vond. Logisch want een keer waren we op een haartje na tegen een boom opgebotst. Ik was zo jong dat ik nog nat achter de oren was, en gewoon het stuur losliet toen het dreigde fout te gaan!

Dus rijden kan ook gevaarlijk zijn, maar dat weet natuurlijk iedereen. Je mag ook niet rijden met net ingenomen medicijnen, of met alcohol op. Of als je gaat bevallen. Want dan kan je beter een taxi nemen, hoe duur het ook moge zijn. Veiligheid voorop hé!

Maar goed, ik schrijf de volgende keer wel een stuk over hoe het was bij Kaatje en Gj. En hoe ik Gj geweldig goed heb verslagen met poolen... Not... Want ik moet nu gaan werken..
Dikke kus!

vrijdag 21 september 2007

1ste deel (latere) huize Kayl

Het was half 11 in de ochtend, de donkerblauwe lucht zag er dreigend uit en het was dan ook niet gek dat het een half uur later met bakken uit de lucht goot. Voor het eerst in mijn leven keek ik lang en zwijgend naar de donkere lucht en voelde kriebels. Ik keek wel vaker naar buiten, vooral als het zonnig was. Want zon dat was waar ik voor leefde. Maar nu deed het donkere weer mijn hart bonken, en realiseerde ik me dat vandaag de eerste herfstdag was begonnen.

lk had veelste warm geslapen, 4 dekens en een hete kruik. Het was heerlijk geweest S'avonds. Maar ik had er naar van gedroomd. Het was nog steeds grauw weer, en ik dacht aan vanacht.

Eindelijk was school weer voorbij, ik voelde me de hele dag al moe, maarja dat opstaan van vanochtend was ook niet zo rap ook. Toch maar vroeger naar bed s´avonds. Ik kwakte mijn fiets tegen de schutting en liep naar de achterdeur. Toen ik de sleutel in het slot stak hoorde ik het belletje van mijn kat. Mijn kat was mijn alles, mijn vertrouwen, mijn vriend en welliswaar niet tegelijkertijd maar wel vaak mijn vijand. Een beetje zoals chocola dus.

Mika heette het beestje. Mika kwam aanrennen als je aan kwam fietsen, of hij liep met je mee als je naar school ging. In mijn wijkje was dat gevaarlijk, de school was best ver maar Mika kon helemaal mee lopen. Alleen er zat wel een drukke weg, hoe moest die kat dan terug. Over zulke dingen maaktte ik me altijd zorgen.

We hadden een groot huis, met een vijver erachter. En een groot meer er omheen. Alsof we vast zaten tussen het water. We woonden met z´n tienen in het huis, wat gemakkelijk kon. We woonden er met mijn moeder, vader, opa & oma, tante, haar dochter en zoon en mijn broertje en ik. Er was een geweldig leuke jongen die bij ons inwoonde, maar de reden daarvan mocht ik volgens mijn moeder niet weten. Ik was gigantisch boos op mijn moeder geweest, en had net zo lang gedramt totdat ik in mijn kamer zat en huisarrest had. Daarna was de reden 'onbekend' gebleven.

Ik zat samen met mijn nicht in 2 Havo. Vorig jaar was een geweldig leuk jaar, en daarom waren we beide blijven zitten. Niks had geholpen, de vele adviezen van onze ouders niet, de mentorgesprekjes niet en onze goede voornemens niet. Iedereen betreurde het, wij zelf nog erger dan ieder ander. Dus dit jaar gingen we het anders doen. En het begon aardig goed, maar we gingen s'ochtends nu al met tegenzin naar school. Het weer was slecht, koud en ergens eng. En op school kregen we dezelfde onzin stof als vorig jaar. De pauze´s waren altijd gezellig, en kort....

Toen ik mijn kat geknuffeld had en hij weer zijn best deed om uit mijn armen te klimmen, liep ik naar de keuken om mijn fles cola, waar nog een laagje in zat, op te maken. Ik kreeg alleen in het weekend cola, omdat mijn vader cola ongezond vondt. Meestal baalde ik hiervan, maar op sommige dagen zoals vandaag las ik artikelen in de krant dat cola slecht voor je was. Je vruchtbaarheid kon er minder door worden, of zelfs weg van gaan. En er zat teveel suiker in of dat andere rare stofje caffeine of koolzuur. Maar toch vond ik het elke vrijdag weer fijn als er een 1,5 liter fles op het aanrecht stond. Een soort extra-gelukkig-gevoel kreeg ik ervan. Alsof er op het etiket stond: Speciaal voor Kayleigh gemaakt, haar lievelings drank.

Tien minuten later kwam de o-zo-geweldige-jongen-die-bij-ons-inwoonde binnen. En ik was zo blij dat ik hem vol op zijn mond kuste. Hij keek wat schichtig naar me maar begon toen te lachen. Ik lachtte mee. We hadden nog nooit echt lichamelijk contact gehad, maar wel een boel gepraat. Over normale dingen, over onnormale dingen en over andere dingen. Het was altijd gezellig met hem. Alleen wie was hij...

woensdag 19 september 2007

Het is vrijdag en we komen samen

Dit is het eerste zinnetje van de Hi reclame slash liedje.
Helaas is het geen vrijdag. En helaas komen we niet samen.

Ik zit nu namelijk in het ict lokaal, waar we rare uitleg hebben over database. En nog veel meer rare dingen. Gelukkig vind de docent het niet erg dat we liever zitten te msnen dan dat we 5 bladzijdes over dit soort onderwerpen zitten te lezen:

· Belang van databases
· Koppeling van databases
· Datamining
· Privacy
· Geografisch Informatiesysteem


Nee, dat is toch niet helemaal mijn stijl, en ik zit dan ook vele malen liever te bloggen, of met klasgenoten te praten over wat voor weer het nu eigelijk buiten is terwijl wij binnen in een kelder zitten met 5 graden onder 0. Achja. Het leven is hard.

En ja school is ook hard, zometeen hebben we weer een gezellig uur van Onze Mentrix die vast weer geweldige leermanieren uitlegt. En ja ze helpen vast, alleen dan moet je niet het verkeerde leren zoals ik gisteravond heb gedaan. Gelukkig was het niet zo erg want het s.o. was erg makkelijk.

En dan moet ik met al mijn power die ik nog heb vanmiddag werken. Om 4 uur. Bij de Hema. Nee, eigelijk zou ik gewoon moeten zeggen, ik heb er geen kracht meer voor. Maar wie boeit dat nou.. Wie maakt dat nou uit of jij er geen kracht voor hebt. School bijvoorbeeld, die maakt dat helemaal niet uit of de Hema directrice, die zou dat echt geen fuck boeien. Die zegt: Jij werken moette! En wel nu! Alhoewel het is geen buitenlander, dus het zal wel keurig ABN zijn!

Dus de moraal van vandaag is: Het tshirt van Gerard en Joling is overbodig, want niemand boeit het iets dat jij er geen kracht meer voor hebt. Want je hebt toch verplichtingen en die moet je uitvoeren, of je nou ziek, moe, ongesteld of slap of whatever bent... Het maakt allemaal niet uit!

Nederland is toch een apart land...

Groetjes
Het Hemameisje!

dinsdag 18 september 2007

Bijzondere dingen

Iedereen heeft wel iets bijzonders, bijvoorbeeld hun elleboog knakken of hun arm laten wiegelen alsof het geen bot heeft. Of ze kunnen met hun vingers knippen, wat ik dus echt niet kan. Ze kunnen van alles! Terwijl ik niks kan ontdekken, wat nou echt bijzonder aan me is.....

U kunt zich afvragen, is dat zielig, raar of juist bijzonder. Ik weet het niet..... Ik zou best iets bijzonders willen doen, maar is het bijzonder als je er de hele tijd voor oefent en het dan kan.

Is het zoiets als een beginnende pianospeler zijn, wiens toekomst duidelijk een proffesional is? Of heeft het daar niks mee te maken en is het allemaal toeval... Zoiets als je hebt het of je hebt het niet. En als je het hebt, kan je er dan vanaf komen? Of is het dan iets wat hoort bij je DNA? Of bij je genen. Zoals ze dat altijd zo mooi zeggen.

Mensen willen allemaal uniek zijn, vooral in de puberteit. Maakt zo'n bijzonder iets je dan uniek? Of moet je daar meer voor doen? Je bijzonder kleden, je bijzonder gedragen en bijzonder er uit zien. Moet je je uiterlijk bijzonder maken.... Of juist je innerlijk?

Ze zeggen wel eens dat elke puber hetzelfde is. Vanwege hun gedrag en juist de strijd omdat ze allemaal uniek willen zijn. En ik las eens in een boek, dat pubers hun hele puberteit alleen maar naar hun identiteit op zoek zijn. Hoe kunnen ze dan uniek zijn, als ze niet eens weten wie ze zijn?

Het is een raar verhaal. Bijzondere dingen en uniek zijn. Maar ik heb toch iets ontdekt wat mij bijzonder maakt. Ik schrijf filosofische dingen, terwijl ik helemaal niet filosofisch ben! Dat is pas uniek! En bijzonder. Of misschien draai ik nu wel door. Misschien ben je dan juist raar, en heb je tijd te veel. We zullen het zien! Tot de volgende keer!

Kayleigh

zaterdag 15 september 2007

Hyperbolische dag

Goedenacht allemaal!

Vandaag, vrijdag de 15e was
het een hyperbolische dag.
Ja natuurlijk weet ik wat
hyperbolisch betekend. Maar
ik heb er een eigen woord van
gemaakt. Ik las het in het boek:
Katie.com, het boek dat ik van
mijn moeder heb gekregen. Onder
het mom van voorlichting over internet.
Ik heb het boek gelezen, en het is prachtig.

Een mooi voorbeeld van wat voor enge dingen er op internet kunnen gebeuren.
Internet is een prachtig iets. Het is een techniek die gebasseerd is op communicatie.
Het is snel, makkelijk, verslavend en... gevaarlijk.

Ik heb woensdag gesolliciteerd voor de Hema, en ik ben aangenomen. Ik ga morgen mijn kleding halen, wat bestaat uit een 'pantalon', 'polo' en een 'sjaaltje'..... What the heck? Ja ik heb dus kleding aan om vakken te vullen... En als het nou alleen een polo zou zijn.. Maarja....

Zolang het verdiend is het niet belangrijk he? Het gesprek zelf was wel lachwekkend. Haar eerste vraag was waarom ik nu bij de Hema wilde werken. En haar tweede wat ik eigelijk niet zo leuk aan de Hema vondt. Ik vond het moeilijk om te bedenken wat ze wilde horen... De waarheid of een zelfgemaakte waarheid... Moest ik zeggen dat ik liever niet bij de fietsen/verf afdeling wilde werken, of dat ik de kleding nou niet bepaald geweldig vond. Of moest ik keurig zeggen: Nou, eigelijk niets. Ik vind de Hema een geweldige nette winkel. Ik heb er maar iets tussen in gezegd.

Maar vandaag was toch wel een topdag. Eerst 2 uurtjes school. Toen snel naar huis, waar ik op de fiets nog gebeld werd. (Ja levensgevaarlijk!) En daarna met mijn lieve tante naar Leidschenhage ging. Waar we lunchte bij Délifrance (Waar je zeer lekker kan eten, en waar het er goed uitziet!) en gingen shoppen bij leuke winkels.

En geslaagd ben ik! Ik dacht dat dit het hoogtepunt van de dag/week/maand/jaar was. Maar s'avonds gingen we naar een feest. Mijn achtertante en oom waren 35 jaar getrouwd. En waar we volgens mijn achter-achter-achter nicht heen gingen was een dinnershow.. Nou niet dus. We gingen eerst tapas eten, en daarna kregen we een rondvaart op het prachtige water van Den haag! En ik had ook nog obooma gezien. (Ik schrijf het vast en zeker niet goed) Maar het is een kat... :p

Nu zit ik achter de geweldige computer, die opeens een stuk minder interessant is als je er nog maar 2 dagen per week achter mag... Vaag... En morgen? Morgen moet ik hard studeren en ga ik naar de Hema om kleding en huisregels te halen. En ik ga ook nog naar Zinn om met een geheim iemand af te spreken. Allemaal via internet. Nee hoor grapje. Het is Otto maar! (a)
Nu ga ik denk ik naar bed, want het is toch erg saai op msn enzo.

Liefs!

zondag 9 september 2007

Platonische liefde!

Heeyy lieve lezers,

ik weet eigelijk geen onderwerp om te schrijven,
maar aangezien mijn moeder als een speer door de
collumns heen gaat, dacht ik, laat ik dat ook eens doen.
Dus we beginnen gewoon ergens en kijken wel waar we
uitkomen.

Waarom kunnen ze in het in het weekend nou geen stralend weer maken? Zodat je weer helemaal opgeknapt bent voor de volgende schoolweek? Het is nu heel slecht weer, terwijl ik vandaag ijs wilde eten bij Zinn. Maar het was koud en eng buiten enzo. En arme Otto, die er helemaal op gerekend had, en mij zelfs een hele beschrijving had gegeven van hoe ik van hier naar een straat verder moest komen.

Maar het volgende onderdeel is liefde... Je hebt een heleboel vormen van liefde, zo heb je liefde voor familie, vrienden of dieren. Liefde voor jezelf. Liefde voor een voorwerp of het vaderland. Of Liefde voor god! Een romantische liefde of platonische liefde. Aangezien haast niemand geloofd die ik het al gevraagd heb dat platonische liefde bestaat ga ik dat nu even uitleggen en het begrip liefde ook!

Ehm... Nou na een half uur nagedacht te hebben denk ik dat doe ik over 2 jaar wel, want het is nogal een moeilijk begrip. Verliefdheid en liefde is heel iets anders. Want bij verliefdheid is het maar een tijdelijk chemisch stofje in de hersenen. En liefde is meer dan dat. Het zijn bepaalde gevoelens, welzijnsgevoel, bepaalde emoties. Wikipedia zegt:

Liefde betekent de diepe genegenheid voor, welgezindheid tot of toewijding voor een ander; soms ook voor een zaak of voorwerp. De betekenissen die er aan gegeven worden zijn sterk cultureel en maatschappelijk geïnspireerd.

Maar goed, platonische liefde. Het begrip is afkomstig van de griekse filosoof Plato. Volgens Plato was de platonische liefde de hoogste trap van liefde, in tegenstelling tot lichamelijk begeren en seks, die hij als een eerste trap beschouwde. Het is dus een liefdesrelatie waar geen sexuele handelingen of begeren in voorkomen.

Plato zei; lang geleden, dat deze liefde alleen tussen 'gelijken' mogelijk was. Gelijken waren degene die over gelijke rechten en status beschikten. Vrouwen hoorden hier toen niet bij. En daarom was volgens Plato deze liefde (die hij de hoogste rang noemde, dus de echte liefde) niet mogelijk tussen man en vrouw. Dus gelijken waren in die tijd alleen mensen van hetzelfde geslacht, maar Plato wees homoseksualiteit af, en bedacht dit er waarschijnlijk voor terug. Zodat de homo's toch een kans kregen!

Platonische liefde werd door renaissancefilosoof Marsilio Ficino (1433-1499) ook wel amor platonicus genoemd.

vrijdag 7 september 2007

Zing, lach, huil, bid, werk en bewonder

De titel hebben we te danken aan Ramses Shaffy, die met zijn vrij oude leeftijd nog steeds zingt en acteert. Ramses heeft veel hits gehad met Liesbeth List. Vooral Laat me/Vivre en Pastorale stond hoog in de lijst der lijsten! Namelijk de top 40. Shaffy was ook bekend met films, hij heeft samengewerkt met krabbé en Pieter Fleurie. Volgens sommigen lijdt hij aan het syndroom van Korsakov, maar zijn artsen hebben die diagnose nooit gesteld.

In ieder geval nu is het weekend, en ik had vanaf dinsdag school. De kenningsmakingsdag. Prachtig woord voor scrabble. En toen heb ik met een leestoets waar de gemiddelde havo-er 19 punten voor scoort ik er 29 voor gehaald. :D Dat was wel weer mooi begin. De volgende dag gelijk tot half 3 naar school, dag erop tot half 4. En gelukkig vandaag tot 10 voor 12. De klas is ni zo leuk, maar ik heb een vriendin. XD

Voorderest hadden we het met de eerste mentoorles gelijk over allerlei leermethodes:
Denk na waar je over nadenkt. En Leren leren. Rare dingen dus. Toen las onze mentor een verhaal voor over Edward. Nouja alleen die naam zegt het natuurlijk al, maarrrrrr Edward wilde en moest naar een hoge universiteit. Cambridge ofzoiets. En hij deed iets op zijn examen waar de normale leerling alleen maar over kan dromen. Alle docenten dachten dat hij het nooit zou halen. Hij slaagde met drie negens. En waarom? Omdat hij over de laatste twee jaar allemaal mindmaps had gemaakt. En hij had zijn lichamelijke conditie verbetert. Dit bouwde zijn concentratie ook op.

Dit verhaal was werkelijk een wonder, en precies! het zelfde verhaal als wat de mentor vorig jaar vertelde, om ons ook te motiveren. Nouja misschien werkt het voor sommige uit onze klas wel. Maar wij hebben op de Lusthof al geleerd om mindmaps enzo te maken. Das dus niks nieuws. Het helpt inderdaad, maar het is toch wel een wonder als je dan echt 9ens voor o-zo-moeilijke examens haalt. Maar zo zie je maar weer wat voor vooroordelen docenten soms hebben. Tis bijna oneerlijk....

Nouuuu dit was het dan weer.
Kusssss

woensdag 5 september 2007

Constantijn Huygens

Goedenmiddag!


We gingen een paar dagen geleden naar
het Hofwyck museum. Het Hofwyck
museum is opgericht door Constantijn
Huygens. Huygens was een Nederlands
dichter, topdiplomaat, geleerde en componist.
Hij werd 90 jaar, en leefde van 1596 tot 1687,
en hij woonde in Den haag.

Huygens was een begaafd kind, hij moest thuis blijven van zijn vader en kreeg daar educatie. Hij begon ook jong aan zanglessen en hij speelde luit, klavecimbel en viola da gamba. hij speelde daarna lange tijd voor Jacobus I van Engeland. Met talen was Huygens ook niet mis. Hij leerde Frans, Latijn en Grieks. En later Iteliaans en Engels. Hij had ook talent voor schrijven en rekenen. Toen hij 11 was schreef hij zijn eerste Latijnse versjes. Zijn ouders wilde dat hij een welopgevoed staatsburger was, en probeerde daar ook alles voor te doen. Daarom moest hij leren paardrijden, schermen, tekenen en boetseren. Zijn ouders waren calvanisten met een humanistische inbreng.

Huygens is een van de grootste dichters uit de Gouden Eeuw. Hij was ook nog secretaris van twee prinsen van Oranje: Frederik Hendrik( Prins van Oranje, Graaf van Nassau) en Willem II(stadhouder tussen 1647 en 1650 van Holland, Zeeland, Utrecht, Overijssel en Gelderland).


In 1616 wordt Constantijn verliefd op Suzanna van Baerle. Er volgt een huwelijk en wel op 6 april 1627. Het echtpaar heeft 5 kinderen gekregen, en kort na de laatste overlijdt Suzanna.

Na een paar jaar als weduwnaar koopt Huygens een stuk grond in Voorburg en laat daar zijn buitenverblijf Hofwijck bouwen. Hofwijck wordt in 1642 ingewijd door vrienden en verwanten. In zijn buiten wilde Constantijn ontsnappen aan de wereld en in stilte op adem komen. In hetzelfde jaar overlijdt zijn broer Maurits. Dit verlies treft Constantijn diep. Nederlandse poëzie schrijft hij dat jaar weinig, wel veel korte gedichten (epigrammen) in het Latijn. Hij begint kort daarna aan het schrijven van puntdichten in het Nederlands, deze zijn veelal speels van aard.

Op Goede Vrijdag 28 maart 1687 overlijdt Constantijn Huygens op 90-jarige leeftijd. Een week later wordt hij in de Grote Kerk te Den Haag begraven. Waar nu zijn zoon Christiaan Huygens ook ligt.

Na al deze prachtige interessante informatie, vraagt u zich misschien af, waarom?
Nou, mijn school Het Huygenslyceum, is naar Huygens vernoemd, en nee niet naar Constantijn, waar ik me in verdiept heb en jullie het heb laten lezen.... maar naar zijn zoon........ Maar ach een beetje geschiedenis kan geen kwaad. Toch!?



Liefs Kayl!

maandag 3 september 2007

Waarom vrouwen goed zijn!

Vrouwen zijn sowieso goed want ze zijn het sterke geslacht, maar toch hier een paar argumenten waarom!

  1. Vrouwen kunnen van alles dragen, van een broek tot een rok van een topje tot een trui.
  2. Vrouwen kunnen meerdere dingen tegelijk, en doen die ook nog eens goed.
  3. Vrouwen kunnen praten maar ook luisteren.
  4. Vrouwen hebben meer diepgang, ze denken niet zoals mannen alleen maar aan seks.
  5. Vrouwen zijn sterk genoeg om kinderen te baren, en ook voor de gevolgen op te komen.
  6. Vrouwen kunnen koken en hebben gevoel voor mode.
  7. Vrouwen kunnen zich mooier maken als ze een slechte dag hebben.
  8. Vrouwen zien elk moment van de dag iets leuks op tv, soaps enzo.
  9. Vrouwen hebben meer ruimte voor telefoonnummers in hun hoofd.
  10. Vrouwen geven het tenminste toe als ze fout zitten.

Vrouwen worden vroeger volwassen en blijven dat! Mannen niet ++

Er zullen er ongetwijfeld veeeel meer zijn, maar dit zijn de beste die ik kan verzinnen. Ik hoop niet dat mijn vriendje en vrienden nu boos op me zijn, zowel zeik maar in het comment. En Remco, jou verbied ik het! Reageer dan maar helemaal niet meer :p

Voorderest ben ik blij dat het goed gaat met me mama, en hoop ik dat ze na 17 September weer beter voor zichzelf gaat zorgen, en dat ik der vaak zie in dit rampenjaar.
Dinsdag is het weer tijd voor urenlang in een eng leeg lokaal te zitten met een martelende docent. Na 7 weken vakantie, een periode van waanzinnig veel dingen, moet je je weer overgeven aan het feit dat je dadelijk van je vrijheid wordt beroofd.

Het zal voor sommige vast minder erg zijn, voor enkele zelfs 'leuk'. Maar nog altijd zie ik het als een vrijheidberoving voor een goed doel. En dat geld voor de meeste mensen van deze aardkloof waarschijnlijk ook zo. Ik zou dolgraag volwassen willen zijn, met een eigen huisje, eigen inkomen, later kindertjes (ik wil helemaal geen kinderen! Maar anders ist niet huisje, boompje beestje toch?) Dat lijkt me nou echt leuk. En natuurlijk zitten er valkuilen in de grote mensen wereld. Zoals hypotheken, verzekeringen en rekeningen. Je hebt geen moeder of vader meer die je was doet, je eten maakt of schoonmaakt. Maar ach, als je op een bepaalde leeftijd komt, en dit geld zeker voor vrouwen kijk bovenstaand rijtje, dan kun je die dingen gewoon!

Natuurlijk is het moeilijk, en moet je ouder worden, je zelfs ouder gedragen. Maar als ik een mooi citaat uit een boek mag voorlezen: Zorgen zijn zorgen, alle zorgen zijn even erg, net zo als de problemen. Ieder mens heeft problemen, grote of kleine mensen problemen, maar beide zijn ze even erg, aangezien kleine mensen minder verantwoordelijkheid gewend zijn.

De moraal van dit verhaal is, dat vrouwen sowieso beter zijn, en al helemaal als ze volwassen zijn. Volwassen zijn is ook geweldig, maar je moet wel de gevolgen kennen van het volwassen zijn :p En nu ga ik slapen omdat ik zo denk dat ik vandaag genoeg wartaal heb gezegd :P

Welteruste!