Ik heb een hekel aan mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is, mensen die zeggen dat je ergens te jong voor bent, of dat je er helemaal niet over nagedacht hebt, of dat je gewoon aan de drank en drugs zit en er daarom te makkelijk over praat. Ik heb ook een hekel aan mensen die overtuigend in god geloven. En dat vervolgens aan jou vertellen, en het jou opdringen. En als je zegt dat je er geen behoefte aan heb, dat die dezelfde mensen zo ongelovelijk boos worden, of je de rest van het jaar negeren. Ik heb ook een hekel aan mensen die je negeren. Want negeren slaat nergens op. Mensen negeren is eigenlijk het ergste wat je kan doen. Eigenlijk heb ik aan best veel mensen een hekel. Maar goed.
We gaan het nu over de eerste doelgroep hebben. En ik weet eigenlijk niet hoe ik het goed en juist moet schrijven. Maar, ik ben dus lid van een hyves. (Ja een grote hyver ben ik!) En die hyves heet: Stop pedovereniging Marthijn. Goed, prachtig initiatief. Ik bedoel, er zijn al veel hyvers lid en misschien dat het nut of zin heeft. Ik vond het zo goed, dat ik zelf ook lid was. Ja was, want let op. Deze hyves bestaat vooral uit mensen die zelf door een pedo gepakt zijn. Dat kan ik ook begrijpen, dat is natuurlijk afschuwelijk, en ik hoop dat die mensen ooit nog een normaal leven kunnen leiden.
Maar dan vervolgens, mijn oog ziet de polls. En een poll bestaat uit een vraag met drie opties om te antwoorden.
Moeten zulke zieke mensen eigenlijk dood?
*Ja
*Duh
*Zkr
Goed. Ik zal het even niet over de stomheid van deze vraag hebben. Of... Eigenlijk wel. Ik vind wat er hier gebeurt namelijk belachelijk. Er is maar een optie. En dat is ja. Ze moeten dood. En dat vind ik nergens op slaan. Ik snap dat je als slachtoffer vreselijke wraak gevoelens hebt en dat je ze inderdaad dood wilt hebben. Maar dit maakt woede in iedereen los.
Mensen reageren allemaal met ja ze moeten dood en daarnaast, nee ze moeten niet dood, je moet ze hun hele leven lang martelen. Hier werd ik zo boos om dat ik gewoon moest reageren. Ik zag dat jongere mensen al gereageerd hadden met dat ze tegen martelen waren. Maar nou was een dame van mening dat ze gek waren. En dat ze er niks van wisten. En dat ze maar te jong waren!
Zoals ik al zei kan ik niet tegen mensen die andermans meningen uitschakelen met de woorden dat je te jong bent. Ik heb ook maar gereageerd, want ik kon het niet laten om te zeggen dat ik het eens was met de 'jongeren'. Toen begon ze te zeggen dat ik er wel heel luchtig over praatte, en dat ik waarschijnlijk gewoon aan de drank of drugs was.
Als ik ouder was kon ik wel terug komen.
Deze dame is zelf 28. Als je nou 65 ben, en je zegt zoiets. Oke, dan is er nog iets van te begrijpen. Maar deze dame is volgens zichzelf (mensen vanaf 25 noemt ze pas volwassen) pas net volwassen.
Ik weet niet wat het is, maar ik word hier zo ontzettend treurig en depressief van.
Ik snap gewoon niet hoe mensen zo in zichzelf kunnen geloven. Hoe mensen andere mensen zo kunnen uitschakelen op het gebied van leeftijd en wijsheid. Of hoe mensen simpele conclusies trekken die nog niet eens voor de helft waar zijn. Of hoe mensen uberhaupt conclussies trekken als er helemaal geen conlussie te trekken valt.
Deze mensen, daar kan ik eigenlijk gewoon helemaal niet tegen.
Ze zouden zelf eens moeten voelen hoe martelen is.
Want ze weten echt niet waar ze over praten.
maandag 28 april 2008
Schrijven
Wat er in het vorig bericht stond bovenaan klopt natuurlijk niet. Er stond zaterdag de 26e.. Maar ik heb hem vandaag geschreven! Nu is dit niet erg en valt er natuurlijk niemand overheen, maar toch, ik zeg het maar even.
Weet je wat mij nu heel moeilijk lijkt. Als je columnist bent voor een krant. Dan moet je elke dag een nieuw onderwerp vinden om over te schrijven. Elke dag weer. En in het weekend een dubbele. EN dan ook nog een boek schrijven! Maar ach, misschien heeft hij wel een klein handboek met onderwerpen voor elke dag. Of misschien heeft hij wel 100 personen die hem informeren en die hem voorlichten. Of misschien kijkt hij op google en denkt hij, dat is een mooi onderwerp, dat doen we ze vandaag aan!
Gelukkig ben ik geen columnist voor een krant, want ik zou me claustrofobisch voelen. Claustrofobisch voor de deadlines en voor de onderwerpen. Volgens mij heet zoiets ook wel zenuwachtig. Mijn moeder schreef wel voor de krant. En ik heb me laten vertellen dat ze goed was ook. Ik heb ook wel eens in de krant gestaan. Toen gingen we wonen in een net nieuwe woonwijk in Leidschenveen. Het was er een grote teringzooi. En toen stonden mijn broertje en ik, die dat natuurlijk geweldig vonden, vrolijk te stampen in een grote plas. Waar mijn moeder toen uiterst blij, want dan had ze weer iets om over te schrijven, een foto van maakte. Die foto, ja die foto heb ik nog steeds.
Net zoals ik nog mijn rapporten heb van allerlei scholen. En dat zijn er nog al veel he, want ik heb wel op 3 verschillende basisscholen gezeten. En ik heb ook al op de middelbare school in 3 verschillende klassen gezeten. Doe je toch iets goed fouts zou je zeggen. Tsja, misschien wel...
Maar goed, zoals het onderwerp zegt, schrijven is toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Alleen snap ik niet zo goed waarom. Ik heb wel 6 verschillende dagboeken gehad, en elke keer dacht ik, ik heb er nu geen zin meer in. Waarom moet zo'n kut dagboek alles van me weten. Het slaat nergens op. Ja ik was nog jong, en dat dacht ik. En toen kwam ik op het grandioze idee, nadat mijn moeder uiteraard een blog had, een eigen blog te maken. Eigenlijk is het dus een gestolen idee van mijn moeder, maarja zo kan je alles gestolen noemen.
Ik heb zo'n mooi liedje van mijn nichtje gekregen (Nouja, zij vertelde hoe het heette, en Dennis downloade het voor me). Het heet Snow Patrol met Set the fire on the third bar. Dit is toch echt wel in zo'n korte tijd mijn lievelings liedje naast Rainbow Eyes. Al heb ik vast ook heel veel andere lievelings liedjes. Maar dit liedje komt toch even op nummer 1 de komende dagen. Daar kan je zo heerlijk op wandelen door de bossen, die hier in overvloed zijn.
Gegroet!
Weet je wat mij nu heel moeilijk lijkt. Als je columnist bent voor een krant. Dan moet je elke dag een nieuw onderwerp vinden om over te schrijven. Elke dag weer. En in het weekend een dubbele. EN dan ook nog een boek schrijven! Maar ach, misschien heeft hij wel een klein handboek met onderwerpen voor elke dag. Of misschien heeft hij wel 100 personen die hem informeren en die hem voorlichten. Of misschien kijkt hij op google en denkt hij, dat is een mooi onderwerp, dat doen we ze vandaag aan!
Gelukkig ben ik geen columnist voor een krant, want ik zou me claustrofobisch voelen. Claustrofobisch voor de deadlines en voor de onderwerpen. Volgens mij heet zoiets ook wel zenuwachtig. Mijn moeder schreef wel voor de krant. En ik heb me laten vertellen dat ze goed was ook. Ik heb ook wel eens in de krant gestaan. Toen gingen we wonen in een net nieuwe woonwijk in Leidschenveen. Het was er een grote teringzooi. En toen stonden mijn broertje en ik, die dat natuurlijk geweldig vonden, vrolijk te stampen in een grote plas. Waar mijn moeder toen uiterst blij, want dan had ze weer iets om over te schrijven, een foto van maakte. Die foto, ja die foto heb ik nog steeds.
Net zoals ik nog mijn rapporten heb van allerlei scholen. En dat zijn er nog al veel he, want ik heb wel op 3 verschillende basisscholen gezeten. En ik heb ook al op de middelbare school in 3 verschillende klassen gezeten. Doe je toch iets goed fouts zou je zeggen. Tsja, misschien wel...
Maar goed, zoals het onderwerp zegt, schrijven is toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Alleen snap ik niet zo goed waarom. Ik heb wel 6 verschillende dagboeken gehad, en elke keer dacht ik, ik heb er nu geen zin meer in. Waarom moet zo'n kut dagboek alles van me weten. Het slaat nergens op. Ja ik was nog jong, en dat dacht ik. En toen kwam ik op het grandioze idee, nadat mijn moeder uiteraard een blog had, een eigen blog te maken. Eigenlijk is het dus een gestolen idee van mijn moeder, maarja zo kan je alles gestolen noemen.
Ik heb zo'n mooi liedje van mijn nichtje gekregen (Nouja, zij vertelde hoe het heette, en Dennis downloade het voor me). Het heet Snow Patrol met Set the fire on the third bar. Dit is toch echt wel in zo'n korte tijd mijn lievelings liedje naast Rainbow Eyes. Al heb ik vast ook heel veel andere lievelings liedjes. Maar dit liedje komt toch even op nummer 1 de komende dagen. Daar kan je zo heerlijk op wandelen door de bossen, die hier in overvloed zijn.
Gegroet!
zaterdag 26 april 2008
The future is unwritten <3
Eindelijk is het dan maandag. De eerste twee dagen in dit hemelse paradijs zijn al voorbij. We gingen weg, en het was alsof er een nieuwe wereld kwam. We gingen mijn tante en nichtje ophalen, en de tent. We hebben nog nooit zo vol gezeten sinds we geen 'heel' gezin meer zijn. Nadat we op weg waren duurde de reis heel kort, omdat mijn nichtje en ik allerlei mooie muziek aan elkaar lieten horen en we ondertussen een beetje aant praten waren over de weken hier in Lunteren.
Toen we er waren was er weinig veranderd, tot dat we bij onze chalet aan kwamen. Het geheel was luxe en deed me denken aan zo'n mooi blaadje in een chique tuinblad ofzo. Ik kan het niet beschrijven, maar foto's zeggen genoeg. Alleen heb ik jammer genoeg nog geen foto's. xD
Toen we aankwamen konden we bijna gelijk door naar een verjaardag hier 10 meter verderop. De hele familie was er al en we hadden twee bakken met plantjes bij een hele leuke boer hier verderop gehaald. Hij had ook een kat, en toen ik vroeg of we soms de kat mochten mee nemen zei die heel nors: Van mij mag je, maar mijn dochter wil niet. (Zijn dochter was 2 keer zo breed en 2 keer zo groot als ik) En toen ik later hoorde dat zij 13 was schrok ik me kapot.
Boerenleven zal het wel zijn. xD
Maar goed, dat is al 2 dagen geleden. Gister zijn we gaan zwemmen en een beetje lui gaan doen. En nu is het alweer maandag. We gaan dadelijk naar het dorp. WAAR OOK EEN HEMA KOMT. En dan gaan we daarna weer terug om de tent op te zetten. +_+
En wat we de rest van de week gaan doen, dat weet ik niet.
Het is ook niet zo belangrijk.
Want zoals mijn ma zegt: Leef nu en denk niet aan morgen.
Of zoals ik zeg...
The future is unwritten.
Lovesss... Kayl.
Toen we er waren was er weinig veranderd, tot dat we bij onze chalet aan kwamen. Het geheel was luxe en deed me denken aan zo'n mooi blaadje in een chique tuinblad ofzo. Ik kan het niet beschrijven, maar foto's zeggen genoeg. Alleen heb ik jammer genoeg nog geen foto's. xD
Toen we aankwamen konden we bijna gelijk door naar een verjaardag hier 10 meter verderop. De hele familie was er al en we hadden twee bakken met plantjes bij een hele leuke boer hier verderop gehaald. Hij had ook een kat, en toen ik vroeg of we soms de kat mochten mee nemen zei die heel nors: Van mij mag je, maar mijn dochter wil niet. (Zijn dochter was 2 keer zo breed en 2 keer zo groot als ik) En toen ik later hoorde dat zij 13 was schrok ik me kapot.
Boerenleven zal het wel zijn. xD
Maar goed, dat is al 2 dagen geleden. Gister zijn we gaan zwemmen en een beetje lui gaan doen. En nu is het alweer maandag. We gaan dadelijk naar het dorp. WAAR OOK EEN HEMA KOMT. En dan gaan we daarna weer terug om de tent op te zetten. +_+
En wat we de rest van de week gaan doen, dat weet ik niet.
Het is ook niet zo belangrijk.
Want zoals mijn ma zegt: Leef nu en denk niet aan morgen.
Of zoals ik zeg...
The future is unwritten.
Lovesss... Kayl.
woensdag 23 april 2008
SPH of MWD?
Haaa.
Ik ben vandaag naar Inholland geweest, dit noemen ze een hoge school. Het lijkt precies op een basisschool maar dan veel groter. De kantine was geweldig, maar dit noemen ze het grand café. De lokalen noemen ze lesinstituten. En het is er schoon en ruim. Dat was het eerste wat mij opviel.
Om half 10 moesten we er zijn en Dennis en ik konden de weg niet vinden. Totdat we links gingen en we het zagen. Een enorm glazen gebouw met een groot plein en een groot bord met INHOLLAND erop. We zette onze fietsen neer en we liepen naar binnen. Daar werden we in 'het grand café' verwelkomd met thee. Daarna kregen we een paar rondleidingen door het hele gebouw heen. Behalve de 3e verdieping, want die was voor de docenten en daar mocht je eigenlijk niet komen.
Na de rondleiding, waar we alle afdelingen hebben gezien (Pabo, economic, law, social etc.) En natuurlijk de bibliotheken en mediatheken met de allernieuwste computers. Je kon damn god voor het eerst zien waar al het lesgeld heen ging. Daarna gingen we naar het bij gebouw, wat prachtig behangen was en prachtige inrichtingen had. Zo had je twee kamers waar je les had met leer beklede stoelen en een tv.... Merkwaardig niet?
Daarna hadden we een soort presentatie van een man die docent was in rechten. Een onwijs aardige man die ons een paar voorbeelden gaf van rechten die in het dagelijkse leven voorkwamen. Zo noemde hij boek 7 artikel 6, 7 en 17 even op. Dit liet zien dat je met alles wat je gekocht heb in een winkel, en wat dan stuk gaat, dat je dat gratis kan laten maken. Dat wist ik echt niet, want op zo'n bon staat altijd binnen 2 weken ruilen. Dat is dus gewoon de grootste bullshit die zo'n winkel kan verzinnen.
Daarna hadden we lunch wederom in het grand cafe. We kregen een tasje met daarin een broodje kaas, broodje ham en krentebol. En een blikje cola en een mars. Na een hoop gezeik van medeleerlingen dat ze hier hun geld niet aan hadden gespendeerd. (Ja de rekening van 36 euro moet nog komen. xD) Had iedereen het op en kregen we workshops.
Dennis, Rico, Mitchell en ik hadden ons ingeschreven voor social en Angela voor economic. Ik wilde eigenlijk met Angela mee, maar ik had geen zin in economie. Later bleek uiteraard dat het goed was dat ik naar deze workshop was gegaan. Het ging namelijk over:
* Maatschappelijk Werk & Dienstverlening
* Sociaal Pedagogische Hulpverlening
* Sociaal-Juridische Dienstverlening
Ik ben vandaag naar Inholland geweest, dit noemen ze een hoge school. Het lijkt precies op een basisschool maar dan veel groter. De kantine was geweldig, maar dit noemen ze het grand café. De lokalen noemen ze lesinstituten. En het is er schoon en ruim. Dat was het eerste wat mij opviel.
Om half 10 moesten we er zijn en Dennis en ik konden de weg niet vinden. Totdat we links gingen en we het zagen. Een enorm glazen gebouw met een groot plein en een groot bord met INHOLLAND erop. We zette onze fietsen neer en we liepen naar binnen. Daar werden we in 'het grand café' verwelkomd met thee. Daarna kregen we een paar rondleidingen door het hele gebouw heen. Behalve de 3e verdieping, want die was voor de docenten en daar mocht je eigenlijk niet komen.
Na de rondleiding, waar we alle afdelingen hebben gezien (Pabo, economic, law, social etc.) En natuurlijk de bibliotheken en mediatheken met de allernieuwste computers. Je kon damn god voor het eerst zien waar al het lesgeld heen ging. Daarna gingen we naar het bij gebouw, wat prachtig behangen was en prachtige inrichtingen had. Zo had je twee kamers waar je les had met leer beklede stoelen en een tv.... Merkwaardig niet?
Daarna hadden we een soort presentatie van een man die docent was in rechten. Een onwijs aardige man die ons een paar voorbeelden gaf van rechten die in het dagelijkse leven voorkwamen. Zo noemde hij boek 7 artikel 6, 7 en 17 even op. Dit liet zien dat je met alles wat je gekocht heb in een winkel, en wat dan stuk gaat, dat je dat gratis kan laten maken. Dat wist ik echt niet, want op zo'n bon staat altijd binnen 2 weken ruilen. Dat is dus gewoon de grootste bullshit die zo'n winkel kan verzinnen.
Daarna hadden we lunch wederom in het grand cafe. We kregen een tasje met daarin een broodje kaas, broodje ham en krentebol. En een blikje cola en een mars. Na een hoop gezeik van medeleerlingen dat ze hier hun geld niet aan hadden gespendeerd. (Ja de rekening van 36 euro moet nog komen. xD) Had iedereen het op en kregen we workshops.
Dennis, Rico, Mitchell en ik hadden ons ingeschreven voor social en Angela voor economic. Ik wilde eigenlijk met Angela mee, maar ik had geen zin in economie. Later bleek uiteraard dat het goed was dat ik naar deze workshop was gegaan. Het ging namelijk over:
* Maatschappelijk Werk & Dienstverlening
* Sociaal Pedagogische Hulpverlening
* Sociaal-Juridische Dienstverlening
Het meisje (Een vierdeklasser) gaf ontzettend goed les, maar het bleek later ook dat ze hier geld voor kreeg xD. We kregen eerst uitleg en een foldertje. We zaten hier met 7 mensen dus het was erg gezellig. Iedereen vond de onderwerpen boeiend en dus was het erg fijn om een keertje geconcentreerd bezig te zijn. Het meisje had vorig jaar 10 maanden stage gelopen bij Jeugdzorg. Ze wilde psychologe worden en een eigen praktijk beginnen. Ik zei tegen haar dat ik precies mezelf hoorde en we kregen een goed gesprek. :D
We gingen ook een spel doen, we moesten dan kaartjes voorlezen met een situatie erop die dan te maken had met de verschillende 'profielen'. Daarna gingen we naar buiten, en toen hadden we nog een kleine presentatie binnen en mochten we naar huis.
Ik ben blij dat ik er heen ben geweest, ik weet nu in ieder geval welke richting ik op wil en dat ik waarschijnlijk een van de bovenste dingen ga kiezen. Maar welke...... Zucht keuzes keuzes en keuzes.
Liefs Tama{S}hiiiiii
dinsdag 22 april 2008
Mottonoide.
Nu weet ik eindelijk weer waarom ik nooit boeken las.
Ik ben namelijk mottonoide.
Ik heb dit lang weten te verbergen te houden.
Maar nu moet ik het kwijt.
Want het is afschuwelijk.
Mottonoide. Eigenlijk met twee puntjes op de i, maar die kan ik nergens vinden, wat eigenlijk wel weer een schande is omdat mijn broertje twee puntjes op de o heeft, die ik natuurlijk ook weer nergens weet te vinden, eh terug naar het verhaal. Mottonoide is een ziekte. Ja echt! Als je dit fenomeen intikt op google krijg je werkelijk niks. (Dit zou ook weer door die vergeten puntjes kunnen komen, maar waarschijnlijk niet.)
Ik probeer in elk boek, dingen op te schrijven, of in elke clip, of in elk programma, of ik elk gesprek. Probeer ik dingen op te pikken die ik dan de rest van mijn leven zal onthouden. Dit gaat natuurlijk niet, want als je met een intelligent iemand praat komt er per minuut wel een motto uit. (Ja, dit zeggen die intelligente niet hoor, intelligente houden vaak niet van motto's, die zijn van het niet denken maar doen gebeuren). En aangezien ik vaak met intelligente mensen praat, want ik praat vaak per dag hoor. Echt vaak. Je hebt mensen die niks zeggen, je hebt mensen die wel wat zeggen, maar je hebt ook mensen die altijd maar willen praten. Daar val ik wel onder. Die mensen heten ook wel tegenstanders van de ongemakkelijke stiltes.
Ik ben dus een tegenstander van de ongemakkelijke stilte.
En ik ben mottonoide.
Veel mensen houden van af en toe een stilte. Ik niet.
Als ik er eigenlijk(weer dat woord) over nadenk, dan denk ik dat het met onzekerheid te maken heeft. Tegenstanders van ongemakkelijke stiltes denken altijd dat het aan hun zelf ligt. Die haten stiltes vanwege de stilte. Er komt geen eind meer aan. (Denken ze dan). Meestal zijn die stiltes kort. Omdat de ander waarschijnlijk ook een tegenstander is van ongemakkelijke stilte is. Soort zoekt soort snap je?
Toch is dit een raar fenomeen, en ik vind het vreselijk om tegenstander van ongemakkelijke stilte en om mottonoide te zijn. Ik voel me wanhopig en verloren, en dat is weer een tegenstrijdig beeld met die van iemand die mottonoide is. Die heeft namelijk altijd een motto! Zucht. Wat is het leven toch hard. En de mensen die zeggen dat de voorkant van een trein harder is hebben geen notie van hoe hard het leven is.
De klap van een trein maak je maar een keer. Kom je eenmaal de puberteit binnen zul je die klap wel eens per week krijgen.
Sterkte pubers.
Liefs. Tama{S}hii. <3
Ik ben namelijk mottonoide.
Ik heb dit lang weten te verbergen te houden.
Maar nu moet ik het kwijt.
Want het is afschuwelijk.
Mottonoide. Eigenlijk met twee puntjes op de i, maar die kan ik nergens vinden, wat eigenlijk wel weer een schande is omdat mijn broertje twee puntjes op de o heeft, die ik natuurlijk ook weer nergens weet te vinden, eh terug naar het verhaal. Mottonoide is een ziekte. Ja echt! Als je dit fenomeen intikt op google krijg je werkelijk niks. (Dit zou ook weer door die vergeten puntjes kunnen komen, maar waarschijnlijk niet.)
Ik probeer in elk boek, dingen op te schrijven, of in elke clip, of in elk programma, of ik elk gesprek. Probeer ik dingen op te pikken die ik dan de rest van mijn leven zal onthouden. Dit gaat natuurlijk niet, want als je met een intelligent iemand praat komt er per minuut wel een motto uit. (Ja, dit zeggen die intelligente niet hoor, intelligente houden vaak niet van motto's, die zijn van het niet denken maar doen gebeuren). En aangezien ik vaak met intelligente mensen praat, want ik praat vaak per dag hoor. Echt vaak. Je hebt mensen die niks zeggen, je hebt mensen die wel wat zeggen, maar je hebt ook mensen die altijd maar willen praten. Daar val ik wel onder. Die mensen heten ook wel tegenstanders van de ongemakkelijke stiltes.
Ik ben dus een tegenstander van de ongemakkelijke stilte.
En ik ben mottonoide.
Veel mensen houden van af en toe een stilte. Ik niet.
Als ik er eigenlijk(weer dat woord) over nadenk, dan denk ik dat het met onzekerheid te maken heeft. Tegenstanders van ongemakkelijke stiltes denken altijd dat het aan hun zelf ligt. Die haten stiltes vanwege de stilte. Er komt geen eind meer aan. (Denken ze dan). Meestal zijn die stiltes kort. Omdat de ander waarschijnlijk ook een tegenstander is van ongemakkelijke stilte is. Soort zoekt soort snap je?
Toch is dit een raar fenomeen, en ik vind het vreselijk om tegenstander van ongemakkelijke stilte en om mottonoide te zijn. Ik voel me wanhopig en verloren, en dat is weer een tegenstrijdig beeld met die van iemand die mottonoide is. Die heeft namelijk altijd een motto! Zucht. Wat is het leven toch hard. En de mensen die zeggen dat de voorkant van een trein harder is hebben geen notie van hoe hard het leven is.
De klap van een trein maak je maar een keer. Kom je eenmaal de puberteit binnen zul je die klap wel eens per week krijgen.
Sterkte pubers.
Liefs. Tama{S}hii. <3
Extremist.
Als ik een goed boek heb gelezen, een goed boek, wat bijvoorbeeld literatuur heet dan ga ik mezelf altijd vragen stellen. Of dan blijf ik uren piekeren, bij voorbaad snachts, over rare vragen. Bijvoorbeeld of ik wel extreem genoeg ben. Ja, dat vind ik nou echt een rare vraag. Wie vraagt zichzelf nou of hij/zij extreem genoeg is. Maar ik bedoel het volgende.
Stel, je hebt een hobby. Je houd bijvoorbeeld van liedjes maken. Je houd er zoveel van dat je denkt, dit wil ik later ook blijven doen en je blijft het doen. Je begint er goed in te worden, en mensen spreken je aan met je nickname. Je word wereld beroemd en je liedjes staan overal op nummer 1. Je komt niet meer alleen in Nederland, nee Italie is veel leuker, of Spanje is veel romantischer, of Engeland is veel netter. Je gaat gelukkig dood.
Maar,, het kan ook anders gaan. Je houd bijvoorbeeld van bungee jumpen. Je maakt daar ook je beroep van. Mensen betalen nu jou om je te zien bungee jumpen. (Raar idee, I know) Het gaat geweldig, en je bent er blij mee. Je doet het onderhand elke dag wel, en dan... Dan ga je dood. Aan het bungeejump touw.
Zit hier een moraal in? Nee. Zit hier logica in? Nee. Wat leer je hier dan uit? Tsja, dat mag je er zelf uithalen.
Soms moet je misschien wat minder extreem zijn. Of wat minder debiel. Maar soms moet je juist je hart volgen en juist voor dat extreme gaan. Maar je weet eigenlijk nooit wanneer het goed is of dat het wel goed komt. We gaan uit van ons eigen gevoel, nooit van dat van andere. Dit is heel normaal, want jouw intuitie is het belangrijkst toch? Als jij de rechter deur kiest in plaats van de linker is dat jou gevoel. En dat gevoel moet je volgen...
Maar stel. Je wilt later een gelukkig leven.. Je wilt huisje boompje beestje. Of whatever. Je hoeft geen huisje boompje beestje te willen. Van mijn part wil je gaan wonen in een boomhut in Afrika. Maar je wilt een gelukkig leven. Je wilt vrijheid, rijkdom, je wilt gezond zijn, en je wilt vrede. Dat kan. Maar dan moet je er misschien wel iets voor inleveren. Namelijk je gevoel.
Mijn gevoel zegt dat ik misschien beter actrice kan worden zodat ik nooit meer op school hoef te zitten. Dramatisch ben ik al en ik kan heel goed overdrijven. Ik zou echt ook wel honderden afleveringen kunnen volhouden dat Ludo ongelovelijk lief is tegen de politie, maar dat Ludo eigenlijk een grove en vieze misdadiger is. Maar mijn verstand (en stiekem ook mijn vader) zegt dat ik na dit rapport ongelovelijk hard moet gaan werken, zodat alle keuzes open staan, zodat ik later misschien inderdaad wel gelukkig kan leven. Zonder die extreemheid, maar wel gelukkig.
Stel, je hebt een hobby. Je houd bijvoorbeeld van liedjes maken. Je houd er zoveel van dat je denkt, dit wil ik later ook blijven doen en je blijft het doen. Je begint er goed in te worden, en mensen spreken je aan met je nickname. Je word wereld beroemd en je liedjes staan overal op nummer 1. Je komt niet meer alleen in Nederland, nee Italie is veel leuker, of Spanje is veel romantischer, of Engeland is veel netter. Je gaat gelukkig dood.
Maar,, het kan ook anders gaan. Je houd bijvoorbeeld van bungee jumpen. Je maakt daar ook je beroep van. Mensen betalen nu jou om je te zien bungee jumpen. (Raar idee, I know) Het gaat geweldig, en je bent er blij mee. Je doet het onderhand elke dag wel, en dan... Dan ga je dood. Aan het bungeejump touw.
Zit hier een moraal in? Nee. Zit hier logica in? Nee. Wat leer je hier dan uit? Tsja, dat mag je er zelf uithalen.
Soms moet je misschien wat minder extreem zijn. Of wat minder debiel. Maar soms moet je juist je hart volgen en juist voor dat extreme gaan. Maar je weet eigenlijk nooit wanneer het goed is of dat het wel goed komt. We gaan uit van ons eigen gevoel, nooit van dat van andere. Dit is heel normaal, want jouw intuitie is het belangrijkst toch? Als jij de rechter deur kiest in plaats van de linker is dat jou gevoel. En dat gevoel moet je volgen...
Maar stel. Je wilt later een gelukkig leven.. Je wilt huisje boompje beestje. Of whatever. Je hoeft geen huisje boompje beestje te willen. Van mijn part wil je gaan wonen in een boomhut in Afrika. Maar je wilt een gelukkig leven. Je wilt vrijheid, rijkdom, je wilt gezond zijn, en je wilt vrede. Dat kan. Maar dan moet je er misschien wel iets voor inleveren. Namelijk je gevoel.
Mijn gevoel zegt dat ik misschien beter actrice kan worden zodat ik nooit meer op school hoef te zitten. Dramatisch ben ik al en ik kan heel goed overdrijven. Ik zou echt ook wel honderden afleveringen kunnen volhouden dat Ludo ongelovelijk lief is tegen de politie, maar dat Ludo eigenlijk een grove en vieze misdadiger is. Maar mijn verstand (en stiekem ook mijn vader) zegt dat ik na dit rapport ongelovelijk hard moet gaan werken, zodat alle keuzes open staan, zodat ik later misschien inderdaad wel gelukkig kan leven. Zonder die extreemheid, maar wel gelukkig.
dinsdag 15 april 2008
La balade des gens heureux
Mijn vader was degene die ooit eens in mijn vriendenboekje bij idool Jantje Smit schreef. Zo was mijn vader ook eens degene die (samen met mijn moeder) mij de naam Kayleigh gaf. Dan zou je toch denken dat het een echte muziek kenner is! XD Maar nee hoor, hij kende dit nummer niet eens!!!!!:
http://www.youtube.com/watch?v=Dgy6Ai5X13M&feature=related
De echte muziek kenners zingen dit natuurlijk zo gezellig met mij mee. Nee hoor, grapje. Maar ik word wel heel blij van dit nummer.
Voorderest word mijn broertje gek van me omdat ik de muziek zo belachelijk achterlijk neurotisch hard heb. :$
Sorry!!
Lieeeefsss Tama[S]hiiii
ps; hij kende het liedje toch wel! Alleen niet toen ik het zong!
http://www.youtube.com/watch?v=Dgy6Ai5X13M&feature=related
De echte muziek kenners zingen dit natuurlijk zo gezellig met mij mee. Nee hoor, grapje. Maar ik word wel heel blij van dit nummer.
Voorderest word mijn broertje gek van me omdat ik de muziek zo belachelijk achterlijk neurotisch hard heb. :$
Sorry!!
Lieeeefsss Tama[S]hiiii
ps; hij kende het liedje toch wel! Alleen niet toen ik het zong!
Because You're loved.
Toen ik vandaag wakker werd, met een heel gelukkig gevoel van binnen en met een stel zombies aan de eettafel tegenover me, bedacht ik me dat ik het toch wel heel goed had eigenlijk. Ik weet niet waar ik mezelf mee vergelijk. Maar soms dan weet je het gewoon. En soms vergeet je het ook even. Volgens mijn vader ben ik dan hypocriet maar volgens mij ben ik gewoon 16.
Ik had vandaag maar 5 uurtje school, en dat is toch wel erg relaxt als je aan het begin van een doodvermoeiende week zit. Gelukkig kreeg ik een 9! terug voor scheikunde waar ik bijna van geluk om kon huilen... Het proefwerk ging ook geweldig goed. Maarja, dat idee heb ik helaas altijd..
En over een uurtje liggen mijn nichtje, broertje en ik in het water om ons diploma naar binnen te slepen. Ik zou bijna zoals mijn moeder zeggen: Ik heb er zin an!
Ik heb geen zin in morgen. Een engels proefwerk. 6 uur les. Niks leuks aan. :( Het is morgen woensdag omdat het woensdag is. Dat is toch raar. Waarom heet het niet zoals in duitsland, mitwoche. Dat slaat tenminste ergens op en t klinkt nog ook. Maarja, wij leven in Nederland, volgens lange Frans het racistische Nederland. Ik weet het niet, alleen vind ik het raar dat Verdonk de doodstraf wil herinvoeren.
Nederland is geen Nederland meer, en daarom heb ik besloten dat ik zo snel mogelijk na mijn 30ste naar een ander land verhuis. xD
Zeg maar dag tegen Kayl!
http://www.youtube.com/watch?v=XDkfSdJWm4c
Because you are loved! <3
Ik had vandaag maar 5 uurtje school, en dat is toch wel erg relaxt als je aan het begin van een doodvermoeiende week zit. Gelukkig kreeg ik een 9! terug voor scheikunde waar ik bijna van geluk om kon huilen... Het proefwerk ging ook geweldig goed. Maarja, dat idee heb ik helaas altijd..
En over een uurtje liggen mijn nichtje, broertje en ik in het water om ons diploma naar binnen te slepen. Ik zou bijna zoals mijn moeder zeggen: Ik heb er zin an!
Ik heb geen zin in morgen. Een engels proefwerk. 6 uur les. Niks leuks aan. :( Het is morgen woensdag omdat het woensdag is. Dat is toch raar. Waarom heet het niet zoals in duitsland, mitwoche. Dat slaat tenminste ergens op en t klinkt nog ook. Maarja, wij leven in Nederland, volgens lange Frans het racistische Nederland. Ik weet het niet, alleen vind ik het raar dat Verdonk de doodstraf wil herinvoeren.
Nederland is geen Nederland meer, en daarom heb ik besloten dat ik zo snel mogelijk na mijn 30ste naar een ander land verhuis. xD
Zeg maar dag tegen Kayl!
http://www.youtube.com/watch?v=XDkfSdJWm4c
Because you are loved! <3
vrijdag 11 april 2008
I want to break free!
Goedenavond Dames en Heren die mijn blog lezen, en de rest van de wereld.
Hoe moet je een blog beginnen wanneer je je schuldig voelt? Misschien met slijmen, of met complimenten geven aan andere mensen. Misschien door onverschillig te doen, of misschien door je pure frustratie er maar uit te gooien.
Als ik het wist had ik wel eerder geschreven. Waar je dus weer aan kan zien dat ik misschien maar beter geen psychologe kan worden. Ik weet niet eens hoe je moet reageren als je je schuldig voelt. :
In ieder geval, dat was mijn beginstukje. De laatste tijd heb ik weinig geschreven, natuurlijk vanwege de bekende smoes, ik had het te druk. Een aantal weken geleden was het Pasen en ben ik naar mijn lieve vriendje geweest, twee weken geleden was ik jarig, en vorige week hadden we familiebezoek!
Het was allemaal onwijs gezellig, maar daardoor ben ik een beetje mijn blog en de rest van het leven vergeten. Ik zal de komende weken weer erg aan het schrijven gaan en jullie allemaal plezieren met mijn geweldige creativiteit die er op dit moment even niet is aangezien we net een poster moesten maken bij Aardrijkskunde.
Jullie horen van mij!
Hoe moet je een blog beginnen wanneer je je schuldig voelt? Misschien met slijmen, of met complimenten geven aan andere mensen. Misschien door onverschillig te doen, of misschien door je pure frustratie er maar uit te gooien.
Als ik het wist had ik wel eerder geschreven. Waar je dus weer aan kan zien dat ik misschien maar beter geen psychologe kan worden. Ik weet niet eens hoe je moet reageren als je je schuldig voelt. :
In ieder geval, dat was mijn beginstukje. De laatste tijd heb ik weinig geschreven, natuurlijk vanwege de bekende smoes, ik had het te druk. Een aantal weken geleden was het Pasen en ben ik naar mijn lieve vriendje geweest, twee weken geleden was ik jarig, en vorige week hadden we familiebezoek!
Het was allemaal onwijs gezellig, maar daardoor ben ik een beetje mijn blog en de rest van het leven vergeten. Ik zal de komende weken weer erg aan het schrijven gaan en jullie allemaal plezieren met mijn geweldige creativiteit die er op dit moment even niet is aangezien we net een poster moesten maken bij Aardrijkskunde.
Jullie horen van mij!
Abonneren op:
Posts (Atom)