Gesprek

M: Ga je mee zo? Ik ga nog een doen.
K: Nog een?! Nee. Doe je niet hoor. Wil ik niet.
M: Ik heb maar een halve op... En jij gaat mij niet vertellen wat ik moet.
K: Onee? Wel.
M: Nee K.
K: Jawel!
M: Jezus K, je merkt er niks van. Ik zeg het altijd als ik aangeschoten ben. Weetjewel?
K: Ja oke, maar nu ook!

Zo ging het gesprek, om vervolgens vandaag dit te posten op een forum:
Onwetend zijn. En dan vooral het gedeelte waarvan je denkt dat je het echt wel weet en toch wil luisteren naar de ander, maar toch denkt dat je het zelf beter weet, en dan toch de ander geen pijn wil doen en zelf eigenlijk wel pijn hebt, maar dan toch luisteren en zelf je woorden inslikken, en dan toch half moeten huilen en lachen om de hele situatie en voor het eerst in je leven begrijpen dat je niet alles (kan) we(e)t(e)(n) maar gelukkig wel afsluit met een knuffel en kus.