Op een ochtend.

Ik kan met een positief gevoel zeggen dat ik gezond ben, dat ik fijne vrienden heb, dat ik tevreden ben met mezelf, dat ik een formidabele vakantie heb, dat het goed op school gaat - hoe kan het ook anders in de vakantie!-, dat ik een fenomenale familie heb, dat ik veel van mijn ouders hou, dat ik ook van P en J hou-behalve in huilbuien en stevige discussies waarin ik aan de verliezende kant ben- maar verder wel, dat ik over grootse talenten bezit, dat ik op sommige momenten intieme en prachtige dingen beleef, dat ik voel en merk dat ook ik volwassen word-en ja daar heel erg blij mee ben- en dat het vaak gezegd wordt. Dat ik hierbij ook nog eens een geweldige vriend heb.
Maar of ik gelukkig ben, dat kan ik niet zeggen.

Je kent vast en hopelijk het gevoel - anders ben ik de eenzame enige- dat je vakantie hebt en vanaf de tweede dag denkt, nog maar 29 dagen en dan moet ik weer. Dat gevoel heb ik. Constant. En nee, ontspannen helpt niet, want zeg nu zelf. Een aantal weken op een landgoed in de bossen is toch ontzettend ontspannend. En anders wel een paar filmavondjes bij een vriend. En anders wel een dagje sauna met Olief. En ánders wel een paar uurtjes op moeders verjaardag.

Maar het gaat niet weg. En altijd met vakanties ben ik de lul. Ja, het is hard gezegd, maar ook dat moet gezegd worden. Niet dat ik dat erg vind, zei Ronald Giphart, in sommige situaties is dat heel fijn! Maar dat gaat voor vrouwen natuurlijk niet op.

Nou is de keerzijde van dit verhaal dat ik elke nacht rond drie uur naar bed ga en er om een uur weer uitga. Volgens sommige niet heel bevorderend voor het ontspannen vakantie en uitrust gevoel. Waarop een ander zei dat je dan gewoon een dag niet moet slapen zodat je de volgende dag weer om een uur of 1 naar bed kan. Waarop weer een ander zei dat je ook gewoon twee dagen niet kan slapen en dan die dag om 11 uur naar bed kan. Waarop ik zei dat je ook gewoon euthanasie kon plegen. Nee grapje, dat zei ik niet. Maar ik vind hem wel heel gevat. En RG vindt ook vast dat je gevatte dingen op moet schrijven.

Daarom ga ik vanaf morgen een boekje bijhouden met elke dag een zin die over mij gaat.
Moeten jullie ook doen.

Vervelende irritante mannetjes

We kennen het absoluut allemaal! Vervelende irritante mannetjes slash jongetjes.

Ik noem een aantal voorbeelden: De buurman hiertegenover die constant gluurt en katten haat. De buurman hiernaast die mij vanochtend ruw verstoorde met zijn rare telefoontje met een of andere kritische maatschappij bewust bedrijf. De buurman om de hoek die niet alleen vervelend is, maar ook nog parkinson heeft. D die hier ook ergens op de camping staat en mij constant moet storen bij het zwembad. A die dacht dat hij me kon verslaan met stoeien en daarbij kei hard verloor. B die op school geen vuck uitvoert maar wel een grote bek heeft en vaak een te kleine of grote broek. Zijn vriendje waarvan ik de naam nu even niet weet, en dat neem ik mezelf niet kwalijk! S (oke, een meisje, maar eigenlijk niet want ze is daar veelste groot voor) die denkt dat we vriendinnen zijn, maar eigenlijk wil ze gewoon mijn hyves bijhouden vanwege de nieuwste roddels, en ik de hare. J die bij mij op de basisschool zat en zichzelf the bom vond en nu dood gaat in LA van de drugs. F die een grote mond heeft en een prachtig gezichtje en daardoor niet dood gaat in de goot, terwijl hij dat af en toe wel verdient. H die eigenlijk hetzelfde is, maar zich onderscheidt door goede argumenten bij Maatschappijleer. S bij mij in de buurt, die na al die pogingen nog steeds niet weet dat ik hém niet wil. J die een paar jaar geleden dacht, laten we K eens even laten vallen en nu met hangende pootjes terug komt. DM die nog steeds op een forum rond reist, terwijl hij écht bijna in de goot ligt én dat ook verdient- want, geen werk, geen inkomen, geen intelligentie, geen leuk gezichtje, geen talenten, geen kansen, geen kennis, geen macht, geen vrienden, geen sociaal contact, geen maatschappelijke status, geen volwassene, geen ouders, geen familie, geen... nouja mijn punt is duidelijk-. P, die nog steeds op mijn forum zit en ondertussen allang weg had moeten zijn nadat hij meerdere malen gemodbreakt is. D, omdat hij zich alleen al durft te bemoeien met én mijn liefdesleven én mijn privéleven.


En dan hebben we nog de leuke-jongens-maar-eigenlijk-vervelend.

Ik noem een paar voorbeelden:
D, omdat ik aandacht eigenlijk best leuk vind en hij stiekem ook, maar wat alsnog niet betekent dat ik iets of iemand op mijn prachtige grote gele strandhanddoek wil. A, omdat vechten leuk is, maar hij niet echt. T, niemand weet wie het is dus ik kan open kaart spelen. Leuke jongen, veel talenten, maar geenszins benut. R, alleen omdat ik stiekem al jaloers ben op zijn nieuwe vriendinnetje-verder echt niks hoor-. J, geen jongen meer, maar wel degelijk. B, tsja, wat kan ik hier over zeggen. Broeder en zuster liefde. S, alleen al omdat hij nu niet online is. T2, serieus, wat ben jij eigenlijk een eikel. F die absoluut denkt dat hij kan winnen met poolen en met stoeien. En dan nog de jongens bij het zwembad vandaag, please ga een ander zwembad zoeken. En ik wil ook de jongen hiernaast verzoeken om toch te gaan verhuizen. Overigens is dit ook een ode aan alle leuke jongens die hier nog niet bij staan, laat je horen! En ook een ode aan O: Inderdaad. Je arrogantie is onuitstaanbaar.

Heb je jezelf herkend? Ik heb of neem geen verantwoordelijkheid voor gekwetste zieltjes. Groetjes, Tamashii.

Emoties ruiken.

Een sketch:
T rijdend, K achterin met M. M is bang en durft niet de auto in. Toch moet het en K zet hem bij haar op schoot. M trilt en T rijdt. We gaan door, verder op de weg. Minuten later begint M met miauwen. Eerst zachtjes, dan harder, dan sneller, dan vaker. K probeerde het te stillen want het klonk alles behalve leuk. T rijdt nog steeds en M is nog steeds bang. K luistert naar haar Ipod en M plast op de bank. K nam M op schoot en begroef haar hoofd in de buik van M. K rook M zijn angst.

Dit was op een doodnormale dinsdagmiddag. Drie dagen nadat ik vijf uur bij mijn moeder op visite was met eerst drie andere mensen en daarna ik alleen. In die middag hoorde ik tot driemaal toe waar mijn stukjes op deze eenzame blog bleven. Ik wist het niet uit te leggen, behalve het gebruikelijke ik-heb-het-druk-smoes. Wat natuurlijk ook zo was, maar dat terzijde.

Ik had geen tijd om te schrijven, maar ook geen input. Ik wist niks, ik kon niks en ik wilde niks. Inmiddels heb ik twee boeken van Ronald Giphart gelezen, een prachtschrijver, een lust voor mijn vocabulaire, een droom voor mijn fantasie, een luisterend( en schrijvend) oor voor mijn gevoelens. En nu heb ik het weer, schrijftalent-volgens mijn moeder dan he-.

Op die doodnormale dinsdagmiddag dacht ik dat ik emoties kon ruiken. Wat bij een angstige kat natuurlijk heel logisch is. Want katten in nood, stoten nu eenmaal een soort geur uit. Dat is bekend. Dus waarschijnlijk was mijn gedachte op dat punt helemaal goed, en mijn gedachte op dat punt nu is helemaal fout. Je kan emoties niet ruiken, behalve bij dieren. En dat is jammer, want dat zou het leven verrekte makkelijker maken.