Ik had echt een supergoed idee. We zouden naar het strand gaan. Echt gaaf, want ik hou wel van zand en water enzo dus ik was heel erg blij. Om een uur of half 9 ging ik weg om de bus te pakken. Tot zover ging alles goed en was ik zelfs bang om te laat te komen. In de bus gingen we best wel snel en toen kwam ik aan op DHC. Platform af, roltrap af, en omg wat veel mensen. Er stonden échtéchtécht rijen voor tram 19. En niet dat je denkt, oh die 12 mensen kan ik ook wel aan. Maar echt minstens 300 mensen. Na eenmaal een beetje bekomen te zijn ging ik maar ergens vooraan staan. Toen vroeg zo'n tut aan me of ik al gestempeld had. Ik laat het kaartje zien en daar komt de tram. Al die mensen roepen en gillen en doen. Nadat ik in de tram ben gestapt, proppen er op een wonderlijke wijzen nog 5 achter mij. De tram zit stikvol en rijdt alle haltes langs.

Toen op Scheveningen. 5 uur later stond op de website dat er 175000 mensen zijn geweest. En dat was te merken ook. Drukdrukdrukdrukendruk.

Maar ik heb wel op het strand gelegen met een hele leuke jongen. En samen hebben we naar het vuurwerk zitten kijken. En hebben we de zee gevoeld. (l)

Ooit hoorde ik van een goede kennis dat ongelukkige mensen alleen andere ongelukkige mensen aantrekken en dat dat elkaar alleen maar dieper in het diepe trekt. Ik heb er vanaf toen zo vaak over nagedacht, was het waar wat hij zei? Was het überhaupt een gedachte die mogelijkerwijs zou zijn ontstaan omdat hij iemand kende die ongelukkig was, of zelf hartstikke ongelukkig was? Of is het equivalent dan ook zo, trekken gelukkig mensen andere gelukkige mensen aan? Ergens durf ik nu te beweren van wel. Een periode van laten we zeggen 8 weken, heb ik me ontiegelijk blij en vrolijk gevoeld. Elke dag was een feest, het leven was mooi, en er was geen enge mug die daar dag tegen kon zeggen. Ik hoorde hele enge dingen, een oude kennis van me was bijna tienermoeder. Er was iemand doodgegaan die ik ook best kende. Er waren een paar mensen die van L af moesten. Maar ik heb me er overheen gezet en het heeft me niet laten huilen.

Nu ben ik terug uit L. Ik voel me opperbest, ja heftig ja, maar opperbest. Ik kom wel weer terug in L. Want 10 oktober hebben we er een feestje. En E en ik moeten nog hard iets instuderen. Maar die vriend? Niks meer van gehoord, behalve de deprimerende teksten in zijn msn naam. Ik denk dat hij ongelukkig is.

Hoe heimwee voelt.

From this moment, how can It feel?

Next, een liedje op de radio, een roze doorkruist met een gele ondergaande zon, op de achterbank M, die zeer angstig doch stil blijft liggen tegen mijn schoot aan, B die voorin zit en waarschijnlijk blij is dat hij niet de neiging heeft om bij elke stop-doorgaan reactie te kotsen, ik denkend aan de afgelopen zomervakantie. De afgelopen zomervakantie. Crap. Over. Einde. Althans, het begin van het einde, want ik heb nog een week. Een week waarin ik thuis zit, joahwell, wat moet ik thuis nu doen. Ja, ik heb een abonnement op de sportschool waar ik 3 weken niet geweest ben, ja ik heb vrienden die heul graag willen dat ik dingen kom doen, ja ik heb een kamer die erom schreeuwt om opgeruimd te worden, ja ik heb familie die ook wel eens wat wilt horen en ja ik heb internet enzo. Maar toch. Ik mis het zóveel. Zóveel is niet eens genoeg. Elk liedje wat over liefde, heimwee, trouw, genot, opwinding, pijn, verdriet en plezier gaat vertelt niet genoeg over mijn gevoel.

From this moment.

Het is nu twee dagen geleden. Ik heb al gewassen, mijn kamer gestofzuigd, vrolijk proberen te doen, buiten op de trap zitten te zonnen, muziek geluisterd, uit mijn bed tv gekeken, gebeld met mensen die vervolgens niet opnamen, bijna een liter cola gedronken, de was opgehangen, koffer uitproberen te pakken en dat allemaal terwijl ik pas 1 september naar school hoef. Ik zou nog een keer 8 weken vakantie willen en het proberen anders te doen. Ik weet niet waarom, maar ik deed het zo verkeerd. Nadat ik ongeveer vakantie had, was ik super zenuwachtig of ik wel overging. Fout. Toen ben ik niet de trein gaan pakken. Fout. Pas na een week ging ik naar Lunteren. Fout. Vervolgens ging ik na 3 weken weer terug. Fout. En nu mis ik het. Fouuuuut.

So breath on, breath on.

En nu gaat het hier ook fout. A doet fout, ik doe fout en mijn kamer is nog steeds niet opgeruimd. Als dat nu het enigste probleem was..... Maar nee. Sommige momenten lijken wel het dieptepunt van een volledige depressie. Een depressie die zo erg is, dat het lijkt alsof ik onderin de wereld sta, in V. En dat Lunteren helemaal ergens is waar ik nooit meer kan komen. Zo voelt heimwee.

Op onderzoek

Jaren was ik op zoek naar het gevaar in Lunteren, jaren ben ik op onderzoek gegaan naar de gekste dingen. Meestal kwam ik niet verder dan de uitgang van de camping, maar soms deed ik een stapje meer. De eerste keer dat ik echt verder ging was met Mevrouw B, het ging geweldig en liep goed af. Mooie herinneringen aan overgehouden en geen spijt van gehad. De tweede keer dat ik verder ging was naar Lunteren dorp toe. Het was een stukje fietsen, maar wel mooi en leuk. Nu verveelde ik me op een dag en ging ik naar de Valkse dijk. Het was warm en ik dacht halverwege dat ik terug wilde, maar dan had ik niks gezien. Dus ik fietste door en het was verlaten en stil. Ik dacht terug aan het moment waarop mijn vader zei dat er een aantal tbs klinieken in de buurt van Lunteren stonden en ik werd een beetje banger. Vooral omdat er langs de Valkse dijk een hek staat met weiland/bos/bomen/gras/heuvels/heide/zandvlaktes/donkerheid erachter. Ik fietste door en fantaseerde wat er achter dat hek zou zijn.

Ik dacht aan leeuwen, beren, desnoods vossen en al dat soort beesten. Ik keek of ik zoiets zag en fietste snel door. Ik kwam bij het punt waar ik meestal links af sla, maar ik wilde door fietsen om te kijken of ik avontuur kon krijgen. Of ik op onderzoek kon en of het het waard was. Dus ik fietste door. En ik keek nog steeds naar rechts, door de bomen heen. Maar ik zag niet veel.

Plotseling hoorde ik een geluid en ik keek snel om me heen. Eenmaal weer rechts gekeken was daar een grote........ koe.

En niet eentje, wel acht of negen. Ze lagen en stonden daar. Te eten. Te herkauwen. Te liggen. Te niksdoen. Ik keek en moest lachen. Jaren! Jaren had ik gedacht dat daar echt enge beesten zaten. Dat er minimaal slangen en grote vogels waren. Maar koeien? Nee. Nooit gedacht.

Vrijheid = blijheid

Sinds een paar dagen weer lekker mijn ritme aan het omgooien. Ook vandaag, ik zou al een uur naar bed gaan, iets wat ik natuurlijk niet waar kan maken, maar toch wilde proberen. Nu ga ik een uur natuurlijk gewoon halen. Dat is nu nog een half uur, en drie uur eerder dan gisteren. Alhoewel de avonden hier super zijn, mooie muziek van de Beatles gecombineerd met bloggen op mijn vier blogs en ook nog chatten met Chief.

Maar dat moest vandaag maar eens opgehouden zijn, want de hittegolf komt eraan en dus wordt het morgen uber goed weer. Dus moeten we om half 12 natuurlijk al lang en breed bij het zwembad zijn. Daarom ga ik om 1 uur naar bed, zodat ik niet te lang uitslaap. Ik ben al lekker bruin en ik wil nog even door gaan want ik heb een wedstrijd met S die momenteel op Llamas of-wat-dan-ook zit. Dus ik win het nooit, maar doorzettingsvermogen is een must.

Verder is er eigenlijk weinig nieuws. Nogal logisch denk je misschien, het is vakantie en er is geen ramp gebeurt. Ik heb wel al vier boeken uitgelezen sinds ik hier ben. Aangeschoten van Kevin Cook, Onderhuids van Michel Faber en Ik omhels je met duizend armen en Troost van Ronald Giphart. Heb vandaag een paar gedichten gelezen uit Alle goeds van Ingmar. En ik wil nu beginnen aan Wilde Zwanen van Jung Chang. Dus lieve mensen, ik ga lezen.

Welteruste!