Machteloze gevoelens

Gevoelens, machteloos, fuckende sensationele gevoelens.

Ik mis het gevoel, dat als, wanneer iemand zegt, dat hij/zij, echt verliefd is.
Wanneer, dit wederzijds is, ontstaat er, liefde.
Liefde, in naam van God.
Liefde, in naam van regenbogen.
Liefde, in naam van voortplanting.
Liefde, in mijn naam, jouw naam, onze naam.

Maar wanneer is mijn liefde echte liefde? Geloof ik uberhaupt in echte liefde? Wanneer voelt het als liefde?

Ik hou van mijn vader. En van mijn moeder. Maar beide op verschillende manieren. Ik hou ook van mijn oma, of nichtje. Ik hou van J. Ik hou van vrienden en vriendinnen. Maar godogod hoe verschillend is die relatie van liefde. Alle gedichten, gaan over, de ware. De ware, in de, liefde. In de gedichten bestaat diegene dus. Hij of zij is er. Over hem of haar wordt gesproken. Hij of zij is beroemd, vanwege.... niets meer of minder dan gevoelens.

Gevoelens zijn vervelend. Je bent machteloos tegenover gevoelens. Gevoelens maken van mensen wilde beesten, die verstopt zitten achter kleine tere hartjes. Gevoelens komen altijd tevoorschijn. Ook al, wil je die, soms niet. Soms nooit. Gevoelens tijdens een film, wanneer je moet huilen, wanneer het teveel word en wegloopt.
Gevoelens tijdens een relatie, waarin je scheldt, de hoorn erop gooit, een klap verkoopt.

Gevoelens tijdens een vechtpartij. Wil ik die gevoelens weten? Nee. Maar die gevoelens, van de millitairen in Afghanistan bijvoorbeeld, deze zijn even belangrijk als de gevoelens van mijn J. Ook al voelt dat voor mij niet zo. Mijn J is voor mij veel belangrijker dan rare millitairen die oorlog voeren in Uruzgan. Toch zijn het beide gevoelens. Nare gevoelens, blije gevoelens. Fuck gevoelens.

Ja, fuck gevoelens.
Pubers fucken hun gevoelens. Of fucken de gevoelens hard terug? Is er wel te fucken met gevoelens?

Gevoelens tijdens een concert, waarvan ik niet wist dat ik die had. Gevoelens tijdens muziek, muziek uit een dopje, of muziek in een zaal. Gevoelens die geleidt worden door muziek. Simpele maar machtige muziek. Gevoelens tijdens het verslag, wat ik moest schrijven. Terugdenkend, aan mijn gevoelens. Want bij CKV moet je over gevoelens schrijven. En niet alleen schrijven.

Bij CKV moet je over gevoelens nadenken, er over schrijven, er over lezen. Je moet gevoelens uitbeelden, het liefst, zonder woorden. Zonder woorden, die gevoelens, juist zo makkelijk, omschrijven.

Zijn gevoelens wel te omschrijven, te fucken, te weten, te maken, te introduceren?

Nee.
Want je bent machteloos tegen gevoelens.