Requiem van W.A. Mozart.

Vandaag gingen we op pad. J, T en K.
Eigenlijk gingen J, T en K nooit samen op pad.
Maar vandaag was een speciale dag.
We gingen vandaag namelijk naar het Requiem van W.A. Mozart.
In de Grote Kerk in Den Haag.
En ja, soms denk je, het kan leuk worden, maar misschien ook niet.
Maar vandaag, was het wel uber leuk.
We gingen eerst met de bus enzo.
Daarna kwamen we aan en was er echt een rij van een kilometer.
Toch waren we al snel binnen, maar moesten we helemaal achter gaan zitten.

Maar toen kwam het echte orkest.
En hoewel we helemaal achteraan zaten, was het geluid prachtig.
Het hele orkest was prachtig.
Zeker toen we nog wat hoger gingen zitten.
Toen konden we het zien & horen!

En toen, nadat het was afgelopen, gingen we héél hard klappen.
Zo hard, dat mijn handen nóg pijn doen.
En toen, gingen ze nog een keertje het afscheid liedje doen.
En toen, gingen we daarna nog een keertje klappen.
En toen, gingen we de bus opzoeken.

Feminisme

Iedereen kent het wel, het woord, de associaties, de jaren 60. De arbeidsparticipatie van vrouwen is toegenomen en het aantal deeltijdbanen daardoor ook. Maar wat is er eigenlijk nog meer veranderd?

De Ikea is misschien een beetje groter geworden, de blaadjes van de boom misschien een beetje groener, de straattegels misschien een beetje losser en mijn gedachtegang een beetje ruimer. Maar wat is er vérder veranderd? Wat is er écht veranderd in deze wereld wat met het feminisme te maken heeft?

Een vriendin van me zei net op msn; dat is het nadeel van een eigen mening en nagellak.
En echt, ik heb nog nooit, nog nooit zo'n mooie verwoording van het feminisme gezien.

En iedereen weet dat er op een gegeven moment een punt komt waarop je niet meer in de ballenbak van Ikea kan gaan zitten spelen. Of dat je niet meer kan gaan stampen als je iets niet krijgt. Of dat je niet naar de schommel kan gaan om even te zwaaien en dat je eigenlijk gewoon geen kind meer bent....

Maar wie bepaalt dat moment en hoe ver ga je daar zelf in mee?

Er was eens een versje genaamd: Jezelf zijn. Oftewel; dat naampje heb ik eraan gegeven.
Kleine mensen willen groot zijn,
Grote mensen vaak weer klein.
Zou het niet het beste wezen,
Altijd maar jezelf te zijn ?

En ik weet dat ik best wel vaak in het moraal val van dit verhaaltje. Dat iedereen zich zelf moet zijn dat is opzich best logisch, maar heel heel heel veel mensen doen het niet. Maar is het dan ook niet een klein beetje zo dat je alleen zelf kan bepalen of je jezelf bent, en dat andere daar niks over kunnen zeggen? Wie kent jou nou beter dan dat je jezelf kent? Een paar weken geleden had ik gezegd dat het antwoord daarop niemand is. Maar nu twijfel ik toch wel een beetje.

Misschien heeft het ook wel iets met de ware te maken. Want wanneer is iemand immers de ware? Naar mijn mening is dat wanneer je gemaakt voor elkaar bent, complementair bent en nog wel een aantal eigenschappen en kenmerken meer. Maar wellicht weet de ware.... beter wie jij bent dan dat je jezelf kent.....

I want to be off to never ever land.

En echt echt echt echt ik ga verschrikkelijk dood wanneer we donderdag over anderhalve week niet naar Lunteren gaan. En het ergste is dat ik niet echt weet waarom ik dood zal gaan als we dat niet zouden doen. Het is meer dat ik zó graag wil dat er geen ontkomen meer aan is. Dat ik of de trein pak, of het vliegtuig. Of een paar ballonnen. Maar ik wil dus wel graag. =D

En omdat ik een vriend had, ging ik daar heen. En zo zij het dat ik al meer dan 4 maanden niet meer in Lunteren geweest ben. En dat doet best wel zeer, simpelweg omdat ik van Lunteren hou.
Ik hou van de stilte die heerst als je in de bossen loopt.
Ik hou van het huisje waar eenvoud het handelsmerk is.
Ik hou van de omgeving waar vogeltjes fluiten.
Ik hou van het zwembad, waar de zomers mee gevuld worden.
Ik hou van de 'kleine' winkelstraat waar ik al vaak geweest ben.
Ik hou van de maisvelden wanneer je de hoek om rijdt.
Ik hou van het laatste stukje naar de camping rijden.
Ik hou van de oprijlaan die met kerst versierd is met lichtjes.
Ik hou van de geitjes die in een geitjesweide staan.
Ik hou van de heide die lekker ruikt en mooi paars is.
Ik hou van het uitzicht als je op het mooiste plekje staat.
Ik hou van mountainbiken tot je niet meer kan.
Ik hou van nieuwsgierig zijn en daardoor in Lunteren paardrijden.
Ik hou van mijn opa en oma die daar ook vaak zijn.
Ik hou van mijn donzen dekbed daar.
Ik hou van de oude stoeltjes die al meer dan 30 jaar bestaan.
Ik hou van de smaak die mijn opa en oma hebben.
Ik hou van de harde straal van de douche.
Ik hou van het ubermooie terras van hout waar je heerlijk op kan liggen.
Ik hou van de herinneringen die er aan vast zitten.
Ik hou van mijn nichtje die daar samen met mij dingen doet.
Ik hou van de nachtelijke avonturen met bepaalde mensen.
Ik hou van het schone en zachte water, en vergeet de lucht niet.
Ik hou van het asfalt waar je heerlijk op kan skaten.
Ik hou van mijn knuffel die daar staat omdat ik hem gewonnen heb met klaverjassen.
Ik hou zo god damned veel van Lunteren...........



Please, bring me to never ever land.

Emilie Autumn

Het is maar echt heel erg goed dat het vandaag zaterdag is en ik de hele dag kan doen wat ik wil behalve aan school gaan werken want daar heb ik absoluut geen zin in en dat is maar goed ook want daarom heet het za-ter-dag.

Ik ben echt ontzettend, en dan ook heel erg ontzettend verliefd op Emilie Autumn en haar muziek. En ik geef toe, want zelfs vriendinnen weten het, dat ik best snel verliefd ben, of nouja, liefdesgevoelens krijg. Maar in deze vergelijking gaat het niet op want ik ben echt al ongeveer 3 weken verliefd op haar muziek en op haar clips. En op haar lyrics.

En ik denk dat dat zo is omdat alles zeg maar een mooi geheel is. En het ergste is dat ik het tot voor kort gewoon nog nooit gehoord had! Nog nooit, niks, njet, nada. Never!

Maar nu dus wel, en dat is zeg maar ook een beetje 10 uur van de dag te horen :P
En dat vind ik niet erg, maar de buurvrouw wel denk ik. Want soms staat de versterker best wel op... heel erg hard. En de buurvrouw komt eigenlijk al best wel vaak zeuren, maar nog nóóit over mijn muziekgebruik/hardheid. Maar dat maakt niet uit, want het zal vast niet zo erg zijn als ik denk/hoop dat het is.

Ik ben namelijk heel erg sociaal, en helemaal niet egoistisch.
Behalve als de buurvrouw boven ons om half 4 'snachts seks heeft..
Dan bel ik eigenlijk het liefst gelijk aan.

13 Februari

En gister werd ik overweldigd door een gevoel van oneerlijkheid.
Het probleem is vaak dat als ik gister nadacht over iets, en daar vervolgens geen conclusie uitkwam, ik het er niet verder over wil hebben. Want ik heb een hekel aan geen conclusie trekkende onderwerpen of discussies. Dat zal wel aan mij liggen, want vaak hebben discussies geen conclusie. En dus, denkt u vervolgens, doe ik vaak niet mee aan discussies. Maar dat is helaas wel het geval. Ik wil altijd discussiëren, en het liefst ook winnen. En dat is ook best moeilijk hoor, winnen in een discussie waar geen conclusie uitkomt! :p

Maar goed, daar gaat het allemaal niet zo om. Maar ik moest gisteravond oppassen. En ik zou immers niet oppassen want ik zou een weekend weggaan met mijn ex. Maar goed, daarom staat er dus ex en ging ik dus geen weekend weg. Het was al best wel heel erg lang gepland, en opzich was het ook best een leuk idee. Maar nu ga ik vanmiddag naar een verjaardag, en heb ik dus gister opgepast. Dat was ook best wel leuk, maar toch wel raar. Omdat ik niet het idee heb dat ik daadwerkelijk oppas. Ik heb de dvd voor Carlijn opgezet en that's it. Zij was aan het dvd-kijken en ik was aan het te-ke-nen. Ehm, ja echt!

Maar toen gebeurde het zomaar dat Carlijn best wel boos op mij werd toen ik om kwart voor 9 tegen haar zei dat ze toch echt naar bed moest. Omdat Nijntje de musical was afgelopen en ze al 3 koekjes had gegeten. En Carlijn had daar een beetje een ander gevoel bij dan ik. Ik dacht, he fijn, dan breng ik haar nu naar bed en dan duurt het toch nog een uur voordat zij in bed ligt, maar dan kan ik daarna lezen. Maar Carlijn dacht; Potjandosie, ik wil niet naar bed en ik wil meer koekjes. En toen kwam daar de strijd van Carlijn en de stilte. Ze liep nogal mokkend en erg stil de trap op en ik liep er achter aan alsof ik dacht dat ik oppaste.

Gelukkig was de mok-bui van Carlijn al snel weer over toen ik haar gezicht wilde wassen en ze zei: Mijn mama doet het altijd met zeep. Toen deed ik ook maar zeep op het washandje. Dus toen was Carlijn weer 'n blij kindje, en ik natuurlijk ook!

Toen was de avond weer bijna voorbij en lag Carlijn in bed met alle poppen en knuffels. En na drie keer naar de toilet geweest te zijn, 4 keer andere boekjes te pakken, 5 keer haar tanden te poetsen en 6 keer een andere pyjama aan te trekken.

Toen ging ik voorlezen uit Jip en Janneke.

Like, ik heb al een paar dagen(paar weken, paar maanden) geen motivatie om te schrijven en door te gaan met mijn hobby's. Ik dacht al vanaf dat ik heel erg jong was dat ik mezelf altijd zou snappen, in welke situatie ik ook zou zitten. Dat er altijd een verklaarbare reden was voor wat ik zou doen en wat ik wil doen. En dat ik zelf nooit in de war zou zijn over wat ik zeg en doe...

Maar dat ben ik nu dus wel...