En iedereen weet dat er op een gegeven moment een punt komt waarop je niet meer in de ballenbak van Ikea kan gaan zitten spelen. Of dat je niet meer kan gaan stampen als je iets niet krijgt. Of dat je niet naar de schommel kan gaan om even te zwaaien en dat je eigenlijk gewoon geen kind meer bent....

Maar wie bepaalt dat moment en hoe ver ga je daar zelf in mee?

Er was eens een versje genaamd: Jezelf zijn. Oftewel; dat naampje heb ik eraan gegeven.
Kleine mensen willen groot zijn,
Grote mensen vaak weer klein.
Zou het niet het beste wezen,
Altijd maar jezelf te zijn ?

En ik weet dat ik best wel vaak in het moraal val van dit verhaaltje. Dat iedereen zich zelf moet zijn dat is opzich best logisch, maar heel heel heel veel mensen doen het niet. Maar is het dan ook niet een klein beetje zo dat je alleen zelf kan bepalen of je jezelf bent, en dat andere daar niks over kunnen zeggen? Wie kent jou nou beter dan dat je jezelf kent? Een paar weken geleden had ik gezegd dat het antwoord daarop niemand is. Maar nu twijfel ik toch wel een beetje.

Misschien heeft het ook wel iets met de ware te maken. Want wanneer is iemand immers de ware? Naar mijn mening is dat wanneer je gemaakt voor elkaar bent, complementair bent en nog wel een aantal eigenschappen en kenmerken meer. Maar wellicht weet de ware.... beter wie jij bent dan dat je jezelf kent.....