Treurnis

Gisteravond gebeurde het opeens, ik dacht terug aan de doden. Niet zomaar, maar wel plotseling. Het was heel eng, alsof ik heimwee had naar mijn overgrootmoeder. Volgens mij is ze nu bijna 4 jaar dood, namelijk op 1 april en ik heb er nooit echt meer bij stil gestaan behalve gisteravond. Opeens dacht ik aan de keren dat we daar heen gingen, en vooral wanneer we er niét heen gingen. Ik bedacht me dat we er te weinig heen gingen en dat het me speet. Ik hoopte dat ze het hoorde en dat er geen excuus tegen was. Ook al waren de verhalen altijd hetzelfde, ook al rook het er muf, ook al was het slecht weer....

Ik begrijp niet waarom ik er gister heimwee naar had, dat ik op de een of andere manier verlangde naar haar verhalen, dat ik getrokken werd naar de geschiedenis. Ik wilde wéér horen hoe de oorlog was, of hoe Den haag er vroeger uit zag. Dat er een gracht was in plaats van de drukbezette trambaan. Dat de oorlog een enge tijd was en dat we er nooit meer een moeten hebben. Dat ik in wezen tegenover een vrouw zat die het overleefd had en het kon navertellen, zo goed, zo gedetailleerd. Holycrap, ik was trots op een dood iemand waarnaar ik verlangde, hoe raar is dat...

Maar nu kan het niet meer, en zullen we 1 april vieren als een gedenkwaardige dag, de dag waarop mijn overgrootoma jarig was en waar we altijd bij hoopten dat we éven oud en zo vitaal werden als haar.