Emoties ruiken.

Een sketch:
T rijdend, K achterin met M. M is bang en durft niet de auto in. Toch moet het en K zet hem bij haar op schoot. M trilt en T rijdt. We gaan door, verder op de weg. Minuten later begint M met miauwen. Eerst zachtjes, dan harder, dan sneller, dan vaker. K probeerde het te stillen want het klonk alles behalve leuk. T rijdt nog steeds en M is nog steeds bang. K luistert naar haar Ipod en M plast op de bank. K nam M op schoot en begroef haar hoofd in de buik van M. K rook M zijn angst.

Dit was op een doodnormale dinsdagmiddag. Drie dagen nadat ik vijf uur bij mijn moeder op visite was met eerst drie andere mensen en daarna ik alleen. In die middag hoorde ik tot driemaal toe waar mijn stukjes op deze eenzame blog bleven. Ik wist het niet uit te leggen, behalve het gebruikelijke ik-heb-het-druk-smoes. Wat natuurlijk ook zo was, maar dat terzijde.

Ik had geen tijd om te schrijven, maar ook geen input. Ik wist niks, ik kon niks en ik wilde niks. Inmiddels heb ik twee boeken van Ronald Giphart gelezen, een prachtschrijver, een lust voor mijn vocabulaire, een droom voor mijn fantasie, een luisterend( en schrijvend) oor voor mijn gevoelens. En nu heb ik het weer, schrijftalent-volgens mijn moeder dan he-.

Op die doodnormale dinsdagmiddag dacht ik dat ik emoties kon ruiken. Wat bij een angstige kat natuurlijk heel logisch is. Want katten in nood, stoten nu eenmaal een soort geur uit. Dat is bekend. Dus waarschijnlijk was mijn gedachte op dat punt helemaal goed, en mijn gedachte op dat punt nu is helemaal fout. Je kan emoties niet ruiken, behalve bij dieren. En dat is jammer, want dat zou het leven verrekte makkelijker maken.