Doodgaan

Ik heb mijn enkel geblesseerd.
Nu kan ik nog maar moeilijk lopen.
Ik heb geen idee hoe ik het gedaan heb.
Daarom is het vervelend.
Het is natuurlijk sowieso vervelend.
Dat ik niet meer kan lopen.
Maar het is vervelender dat ik de oorzaak niet weet.
Want ik ben iemand die altijd de oorzaak wilt weten.
Met alles, bij alles, voor alles.

Op mijn blog staan duizenden vragen.
Verborgen vragen.
Vragen die open en bloot staan.
Vragen die een verlangen beantwoorden.
Maar bovenal;
vragen die een antwoord willen.

Zal ik die antwoorden ooit krijgen?
Zal ik ooit met een gerust hart dood gaan?

Mevr Bon zei het al; Het is weekeinde, en geen weekend.
Mevr Bon stierf.
Zonder antwoorden op haar vragen.
Maar toch stond er op haar kaart, ze is met een gerust hart dood gegaan.
Ik zeg van niet.