Jaren was ik op zoek naar het gevaar in Lunteren, jaren ben ik op onderzoek gegaan naar de gekste dingen. Meestal kwam ik niet verder dan de uitgang van de camping, maar soms deed ik een stapje meer. De eerste keer dat ik echt verder ging was met Mevrouw B, het ging geweldig en liep goed af. Mooie herinneringen aan overgehouden en geen spijt van gehad. De tweede keer dat ik verder ging was naar Lunteren dorp toe. Het was een stukje fietsen, maar wel mooi en leuk. Nu verveelde ik me op een dag en ging ik naar de Valkse dijk. Het was warm en ik dacht halverwege dat ik terug wilde, maar dan had ik niks gezien. Dus ik fietste door en het was verlaten en stil. Ik dacht terug aan het moment waarop mijn vader zei dat er een aantal tbs klinieken in de buurt van Lunteren stonden en ik werd een beetje banger. Vooral omdat er langs de Valkse dijk een hek staat met weiland/bos/bomen/gras/heuvels/heide/zandvlaktes/donkerheid erachter. Ik fietste door en fantaseerde wat er achter dat hek zou zijn.
Ik dacht aan leeuwen, beren, desnoods vossen en al dat soort beesten. Ik keek of ik zoiets zag en fietste snel door. Ik kwam bij het punt waar ik meestal links af sla, maar ik wilde door fietsen om te kijken of ik avontuur kon krijgen. Of ik op onderzoek kon en of het het waard was. Dus ik fietste door. En ik keek nog steeds naar rechts, door de bomen heen. Maar ik zag niet veel.
Plotseling hoorde ik een geluid en ik keek snel om me heen. Eenmaal weer rechts gekeken was daar een grote........ koe.
En niet eentje, wel acht of negen. Ze lagen en stonden daar. Te eten. Te herkauwen. Te liggen. Te niksdoen. Ik keek en moest lachen. Jaren! Jaren had ik gedacht dat daar echt enge beesten zaten. Dat er minimaal slangen en grote vogels waren. Maar koeien? Nee. Nooit gedacht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten