When everything is over.

Goedenacht allemaal,

Vandaag was de dag dat de uitvaart was. De verschikkelijke beangstigende en verdrietige uitvaart. De crematie van Rene. Rene voelde voor mij als een stiefvader, een hele goede vriend van mijn moeder. Iemand die positief was, betrouwbaar, hulpzaam, aardig. Ik herkende Rene aan zijn humor, weleenswaar een beetje vreemd. Maar toch ik vond het geweldig als we met zijn alle in een deuk lagen omdat Rene een lachwekkende opmerking maakte. Ik vond het fijn als Rene bij mama was. Niet om het een of ander maar ik voelde me veiliger. Toen ik het een paar dagen geleden hoorde, ik wist het niet meer.

Mijn moeder belde om half 12 s´morgens op. Ik dacht nou die belt niet zomaar ik neem maar op. Ik lag nog in bed. Ze zei, Kayl je bent nu 15, ik begon te lachen, ik dacht dat ze over seks wilde praten ofzo iets. Ik kreeg een klap toen ze zei dat Rene overleden was, ik werd histerisch. Ik begon te huilen, niet normaal. Mijn enige woorden waren dat Mama een grapje maakten. We jankte samen. Het kon gewoon niet. En dat denk ik nog steeds. De voor mij eeuwige humoristische optimist kan niet dood zijn.

Dat dit voor mij heel zwaar valt, is misschien moeilijk te begrijpen. Ik vind het vreselijk en vele malen erger voor mijn moeder. Mijn moeder haar tweede ´echte´man. Van wie ze zielsveel hield, met wie ze leed en liefde deelde. Vooral liefde, want ruzie en verdriet hadden ze niet vaak. Ze waren zo gelukkig. Ik weet nog zo goed dat stuk wat mama had geschreven over Paul en ik, dat evengoed over hun puberige liefdesgedrag ging.

Ik vind het afschuwelijk hoe er een eind aan Rene zijn leven is gekomen. Door de drank, dat drank meer stuk maakt dan je lief hebt is nu goed naar voren gekomen. Misschien was het niet alleen de drank. Misschien heeft hij het zo gewild, misschien heeft hij echt gedacht dat hij niet meer door wilde gaan. Misschien had hij zoveel pijn, zoveel leed, dat hij dacht; Nee dat gaat niet langer zo. Misschien was het expres. Misschien ook niet.

Rene was een goede vent, een gouwe gozer zoals mijn vader dat zei. De crematie van vanmiddag was heftig. Je kon zien dat Rene geweldig was. Dat hij veel betekend heeft voor andere mensen. De zaal was stikvol, en het was prachtige muziek. En er stond een prachtige foto en kist en de bloemen waren ook mooi. Mijn moeder heeft prachtig gesproken, over hun leefstijl, hun korte, maar gelukkige tijd. Ik heb bij de crematie lang niet al mijn verdriet laten zien. Misschien doe ik dat nog wel eens als ik onder de dekens lig. Misschien besef ik wel pas over een jaar dat hij echt dood is. Misschien, heel misschien leeft hij nu in een grote witte wolk, waar hij nog gelukkig is, en terug denkt aan de mooie tijd hij toch nog heeft gehad.

Ik wil mijn dank betuigen aan Astrid, omdat ze geweldig was, geweldig heeft gesproken, en omdat ik het geweldig vind dat ze nuchter was. Aan Karin en Gj, omdat ze me helemaal uit Lunteren heeft opgehaald, en ik bij hun mocht blijven slapen, en aan opa en oma. Omdat ze er toch waren, ondanks alles.

Rene, we zullen je niet vergeten, je was geweldig.