I feel, you feel, we feelen?

Neeeee Kayleigh, het is heel anders zullen de gene die Engels kunnen wel zeggen. Maar ik schrijf het lekker zo. Omdat ik tóch stout ben! Maar vandaag wil ik het even over gevoelens hebben. En het uiten ervan. Je hebt positieve gevoelens: vrolijk, blij, opwinding, verliefd, geamuseerd, dankbaar, verukt, enthausiast, gelukkig en optimistisch. Maar daarentegen heb je natuurlijk ook negatieve gevoelens: boos, teleurgesteld, jaloers, verdrietig, gekwetst, ellendig, verward, spijt, moe, pessimistisch en nog vele meer. Ik ga vandaag proberen om een brede uitleg over een van deze gevoelens/emoties te geven.

Bij bepaalde stemmingen kunnen er gevoelens of emoties optreden. Bijvoorbeeld bij het luisteren van muziek, het kijken van tv of gewoon op straat rondlopen. Máár gevoelens en emoties zijn volgens biopsychologisch onderzoek niet hetzelfde! Emoties zijn innerlijke belevingen of affectieve reacties. Gevoelens zijn vaak samen gepaard met emoties en met een bewuste beleving van de affectieve gebeurtenis! Maar hier gaan we niet dieper op in, want dat word te moeilijk. Maar wat ik graag wilde weten. Waarom is er verdriet? Waarom huilen we?

Wanneer je zal huilen op een begravenis, zal niemand het vreemd vinden. Maar in het algemeen is huilen toch niet helemaal geaccepteerd. Althans, niet bij mannen. Waarom niet? Huilen begint al wanneer je geboren word, zo komt je ademhaling op gang. Huilen gaat door wanneer je voor het eerst op je fietstje zonder wieltjes fietst en valt. Huilen gaat verder wanneer je voor het eerst in je leven gedumpt bent. Sommige mensen huilen als het Zomer wordt, sommige wanneer het kerst is.

Huilen is volgens Wikipedia een universeel en typisch menselijk verschijnsel. Huilen laat opluchten is het meest gegeven antwoord op het weinige onderzoek wat er naar gedaan is. Huilen kan de stemming verbeteren, maar uiteindelijk is huilen een uiting van hulpeloosheid. De emotiepsycholoog Nico Frijda zei ooit: ‘Vrouwen huilen meer dan mannen omdat huilen een machtsmiddel van de zwakken is… (En dit stond notabene in de Opzij!) Ze gaf de verklaring dat zelfs de stoerste mannen dan even rustiger deden. Maar macht is niet de enige verklaring. Want jongens die opgroeien in een gezin waarin de zoons wordt geleerd dat echte mannen niet huilen, zullen later ook minder tranen vergieten dan jongens die opgroeien in een gezin waarin huilen meer is geaccepteerd. In plaats van huilen zullen ze eerder schelden, vloeken en slaan.

Dan heb je ook nog twee soorten mensen, mensen die hun gevoel vrij snel uiten en ook vrij makkelijk een traan laten vallen. En mensen die hun gevoel opkroppen en alleen sommige emoties uiten. Ik ben het laatste tiepje. Ik hou niet van huilen. Ik hou absoluut niet van huilen. Ik word al hysterisch als ik op een crematie ga snikken. En dat is erg, want mijn ogen doen ook al pogingen om water te lozen als andere mensen huilen! Vooral mensen die dicht bij mij staan kan ik niet zien huilen, ik word er een soort neerslachtig van. Ik vind het moeilijk om zulke mensen te steunen en troosten. Ik klap dicht, weet niet wat ik moet zeggen en doe dan maar wanhopige pogingen om mezelf niet als een arrogante bitch te weerspiegelen.

Ik dacht altijd, huilen is slecht. Zoals het hier staat komt het misschien ook zo over. Maar de afgelopen tijd heb ik wel wat anders geleerd. En dat was goed, want nu weet ik dat ik tenminste ook een keer in me bed kan kruipen om een potje hevig te snikken. En toch ben ik bang dat dit opluchtende aspect van het leven aan mij voorbij zal moeten gaan. Ik hou nu eenmaal niet van huilen. Maar huilt u gerust wel. Ik zal u er niet meer op af rekenen.