Nooit meer

Er was eens een topic op een forum met wat je nooit zou doen. Sommige mensen zeiden dat ze nooit in het leger zouden dienen, andere mensen zeiden dat ze nooit op wereldreis zouden gaan, weer andere hadden een reactie waarvan ik dacht: 'Zou je dat écht nooit doen?' En sommige zeiden doodleuk dat er geen nooit doen bestond. Ik zei dat ik andere nooit geen tweede kans zou geven. Nu ben ik eens gaan nadenken. Want volgens mij was dat te snel neergezet. Ik heb mensen wel eens geen tweede kans gegeven. Want een eerste indruk maak je maar een keer. En als die eerste indruk niet goed is, dan kom je daar meestal niet meer op terug.

Soms is het zo dat mensen geen antwoord weten op filosofische levensvragen. Ik snap dat wel. Je hebt altijd maar vragen. Het leven bestaat uit honderden vragen, en waarom? De zon komt elke dag weer op en je gaat altijd een keertje dood. Maar dat is niet genoeg voor mensen zoals wij. Wij zijn niet simpel. In het leerboek van mijn vader stond: Als onze hersenen zo simpel waren dat we ze konden begrijpen, waren wij zo simpel dat we ze niet konden begrijpen.

Een mooi citaat. Het zegt wel iets over hoe ingewikkeld we in elkaar zitten. Iedereen weet wel dat er bloed uit een wondje stroomt. Iedereen weet wel dat ons hart 2 keer sneller slaat als we opgewonden, angstig of boos zijn. Iedereen weet wel dat onze haren en nagels groeien. Maar voor de verdere geneeskunde en informatie over onszelf moeten we verder leren. Een studie doen, of zelfstudie door een boek te lezen.

Alles moeten we altijd leren, want kennis is macht. En dat klopt. Prestatie gericht zijn bijna alle mensen. We moeten leren, we moeten studeren, we moeten presteren. Op het werk, in bed, op de sportschool. Zo niet, dan zijn we kansloos en verloren. En alleen dat. Het is een soort piramide van Maslow. Maar dat is natuurlijk ook wel logisch, want daar is de behoefte van de mensheid dan ook op gebaseerd.

Het is maar een rare wereld. Hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niks weet.