En toen ik eindelijk dacht dat het ergens op neer kwam,
kwam het nergens op neer en vergiste ik me enorm.
Ik hoorde wel woorden maar had niet de kracht om ze
te begrijpen. Het bleef een soort wolk die niet verder
ging dan maar half rond de aarde. Het bleef een soort
gedachte die niet verder kwam dan het uiten via
woorden die niet wisten waar ze naar toe moesten.
Woorden die dachten op de goede plaats te staan,
maar eigenlijk geen weg wisten te vinden.
Gevoelens die zich wilde uiten, maar niet verder
kwamen dan een woord, een zin. Niets meer,
is zo verraderlijk. Dan woorden. Woorden
die je doen verlangen, naar het heftigste wat
er bestaat. Woorden die je laten denken, naar
het allerergste wat er bestaat. Woorden die je
laten voelen, dat je niks meer dan een mens bent.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten