Extremist.

Als ik een goed boek heb gelezen, een goed boek, wat bijvoorbeeld literatuur heet dan ga ik mezelf altijd vragen stellen. Of dan blijf ik uren piekeren, bij voorbaad snachts, over rare vragen. Bijvoorbeeld of ik wel extreem genoeg ben. Ja, dat vind ik nou echt een rare vraag. Wie vraagt zichzelf nou of hij/zij extreem genoeg is. Maar ik bedoel het volgende.

Stel, je hebt een hobby. Je houd bijvoorbeeld van liedjes maken. Je houd er zoveel van dat je denkt, dit wil ik later ook blijven doen en je blijft het doen. Je begint er goed in te worden, en mensen spreken je aan met je nickname. Je word wereld beroemd en je liedjes staan overal op nummer 1. Je komt niet meer alleen in Nederland, nee Italie is veel leuker, of Spanje is veel romantischer, of Engeland is veel netter. Je gaat gelukkig dood.

Maar,, het kan ook anders gaan. Je houd bijvoorbeeld van bungee jumpen. Je maakt daar ook je beroep van. Mensen betalen nu jou om je te zien bungee jumpen. (Raar idee, I know) Het gaat geweldig, en je bent er blij mee. Je doet het onderhand elke dag wel, en dan... Dan ga je dood. Aan het bungeejump touw.

Zit hier een moraal in? Nee. Zit hier logica in? Nee. Wat leer je hier dan uit? Tsja, dat mag je er zelf uithalen.

Soms moet je misschien wat minder extreem zijn. Of wat minder debiel. Maar soms moet je juist je hart volgen en juist voor dat extreme gaan. Maar je weet eigenlijk nooit wanneer het goed is of dat het wel goed komt. We gaan uit van ons eigen gevoel, nooit van dat van andere. Dit is heel normaal, want jouw intuitie is het belangrijkst toch? Als jij de rechter deur kiest in plaats van de linker is dat jou gevoel. En dat gevoel moet je volgen...

Maar stel. Je wilt later een gelukkig leven.. Je wilt huisje boompje beestje. Of whatever. Je hoeft geen huisje boompje beestje te willen. Van mijn part wil je gaan wonen in een boomhut in Afrika. Maar je wilt een gelukkig leven. Je wilt vrijheid, rijkdom, je wilt gezond zijn, en je wilt vrede. Dat kan. Maar dan moet je er misschien wel iets voor inleveren. Namelijk je gevoel.

Mijn gevoel zegt dat ik misschien beter actrice kan worden zodat ik nooit meer op school hoef te zitten. Dramatisch ben ik al en ik kan heel goed overdrijven. Ik zou echt ook wel honderden afleveringen kunnen volhouden dat Ludo ongelovelijk lief is tegen de politie, maar dat Ludo eigenlijk een grove en vieze misdadiger is. Maar mijn verstand (en stiekem ook mijn vader) zegt dat ik na dit rapport ongelovelijk hard moet gaan werken, zodat alle keuzes open staan, zodat ik later misschien inderdaad wel gelukkig kan leven. Zonder die extreemheid, maar wel gelukkig.