Mottonoide.

Nu weet ik eindelijk weer waarom ik nooit boeken las.
Ik ben namelijk mottonoide.
Ik heb dit lang weten te verbergen te houden.
Maar nu moet ik het kwijt.
Want het is afschuwelijk.

Mottonoide. Eigenlijk met twee puntjes op de i, maar die kan ik nergens vinden, wat eigenlijk wel weer een schande is omdat mijn broertje twee puntjes op de o heeft, die ik natuurlijk ook weer nergens weet te vinden, eh terug naar het verhaal. Mottonoide is een ziekte. Ja echt! Als je dit fenomeen intikt op google krijg je werkelijk niks. (Dit zou ook weer door die vergeten puntjes kunnen komen, maar waarschijnlijk niet.)

Ik probeer in elk boek, dingen op te schrijven, of in elke clip, of in elk programma, of ik elk gesprek. Probeer ik dingen op te pikken die ik dan de rest van mijn leven zal onthouden. Dit gaat natuurlijk niet, want als je met een intelligent iemand praat komt er per minuut wel een motto uit. (Ja, dit zeggen die intelligente niet hoor, intelligente houden vaak niet van motto's, die zijn van het niet denken maar doen gebeuren). En aangezien ik vaak met intelligente mensen praat, want ik praat vaak per dag hoor. Echt vaak. Je hebt mensen die niks zeggen, je hebt mensen die wel wat zeggen, maar je hebt ook mensen die altijd maar willen praten. Daar val ik wel onder. Die mensen heten ook wel tegenstanders van de ongemakkelijke stiltes.

Ik ben dus een tegenstander van de ongemakkelijke stilte.
En ik ben mottonoide.
Veel mensen houden van af en toe een stilte. Ik niet.

Als ik er eigenlijk(weer dat woord) over nadenk, dan denk ik dat het met onzekerheid te maken heeft. Tegenstanders van ongemakkelijke stiltes denken altijd dat het aan hun zelf ligt. Die haten stiltes vanwege de stilte. Er komt geen eind meer aan. (Denken ze dan). Meestal zijn die stiltes kort. Omdat de ander waarschijnlijk ook een tegenstander is van ongemakkelijke stilte is. Soort zoekt soort snap je?

Toch is dit een raar fenomeen, en ik vind het vreselijk om tegenstander van ongemakkelijke stilte en om mottonoide te zijn. Ik voel me wanhopig en verloren, en dat is weer een tegenstrijdig beeld met die van iemand die mottonoide is. Die heeft namelijk altijd een motto! Zucht. Wat is het leven toch hard. En de mensen die zeggen dat de voorkant van een trein harder is hebben geen notie van hoe hard het leven is.

De klap van een trein maak je maar een keer. Kom je eenmaal de puberteit binnen zul je die klap wel eens per week krijgen.

Sterkte pubers.

Liefs. Tama{S}hii. <3