1ste deel (latere) huize Kayl

Het was half 11 in de ochtend, de donkerblauwe lucht zag er dreigend uit en het was dan ook niet gek dat het een half uur later met bakken uit de lucht goot. Voor het eerst in mijn leven keek ik lang en zwijgend naar de donkere lucht en voelde kriebels. Ik keek wel vaker naar buiten, vooral als het zonnig was. Want zon dat was waar ik voor leefde. Maar nu deed het donkere weer mijn hart bonken, en realiseerde ik me dat vandaag de eerste herfstdag was begonnen.

lk had veelste warm geslapen, 4 dekens en een hete kruik. Het was heerlijk geweest S'avonds. Maar ik had er naar van gedroomd. Het was nog steeds grauw weer, en ik dacht aan vanacht.

Eindelijk was school weer voorbij, ik voelde me de hele dag al moe, maarja dat opstaan van vanochtend was ook niet zo rap ook. Toch maar vroeger naar bed s´avonds. Ik kwakte mijn fiets tegen de schutting en liep naar de achterdeur. Toen ik de sleutel in het slot stak hoorde ik het belletje van mijn kat. Mijn kat was mijn alles, mijn vertrouwen, mijn vriend en welliswaar niet tegelijkertijd maar wel vaak mijn vijand. Een beetje zoals chocola dus.

Mika heette het beestje. Mika kwam aanrennen als je aan kwam fietsen, of hij liep met je mee als je naar school ging. In mijn wijkje was dat gevaarlijk, de school was best ver maar Mika kon helemaal mee lopen. Alleen er zat wel een drukke weg, hoe moest die kat dan terug. Over zulke dingen maaktte ik me altijd zorgen.

We hadden een groot huis, met een vijver erachter. En een groot meer er omheen. Alsof we vast zaten tussen het water. We woonden met z´n tienen in het huis, wat gemakkelijk kon. We woonden er met mijn moeder, vader, opa & oma, tante, haar dochter en zoon en mijn broertje en ik. Er was een geweldig leuke jongen die bij ons inwoonde, maar de reden daarvan mocht ik volgens mijn moeder niet weten. Ik was gigantisch boos op mijn moeder geweest, en had net zo lang gedramt totdat ik in mijn kamer zat en huisarrest had. Daarna was de reden 'onbekend' gebleven.

Ik zat samen met mijn nicht in 2 Havo. Vorig jaar was een geweldig leuk jaar, en daarom waren we beide blijven zitten. Niks had geholpen, de vele adviezen van onze ouders niet, de mentorgesprekjes niet en onze goede voornemens niet. Iedereen betreurde het, wij zelf nog erger dan ieder ander. Dus dit jaar gingen we het anders doen. En het begon aardig goed, maar we gingen s'ochtends nu al met tegenzin naar school. Het weer was slecht, koud en ergens eng. En op school kregen we dezelfde onzin stof als vorig jaar. De pauze´s waren altijd gezellig, en kort....

Toen ik mijn kat geknuffeld had en hij weer zijn best deed om uit mijn armen te klimmen, liep ik naar de keuken om mijn fles cola, waar nog een laagje in zat, op te maken. Ik kreeg alleen in het weekend cola, omdat mijn vader cola ongezond vondt. Meestal baalde ik hiervan, maar op sommige dagen zoals vandaag las ik artikelen in de krant dat cola slecht voor je was. Je vruchtbaarheid kon er minder door worden, of zelfs weg van gaan. En er zat teveel suiker in of dat andere rare stofje caffeine of koolzuur. Maar toch vond ik het elke vrijdag weer fijn als er een 1,5 liter fles op het aanrecht stond. Een soort extra-gelukkig-gevoel kreeg ik ervan. Alsof er op het etiket stond: Speciaal voor Kayleigh gemaakt, haar lievelings drank.

Tien minuten later kwam de o-zo-geweldige-jongen-die-bij-ons-inwoonde binnen. En ik was zo blij dat ik hem vol op zijn mond kuste. Hij keek wat schichtig naar me maar begon toen te lachen. Ik lachtte mee. We hadden nog nooit echt lichamelijk contact gehad, maar wel een boel gepraat. Over normale dingen, over onnormale dingen en over andere dingen. Het was altijd gezellig met hem. Alleen wie was hij...