2e deel (latere) huize Kayl

Daar stonden we dan, met zijn tweeen. Te lachen. Althans, hij stond een beetje beduusd te lachen en ik stond daar te lachen met de cola in mijn handen. Ik keek hem een paar seconden aan en mijn openingszin was: (persoonlijk best goed!) Wil je ook cola? Hij knikte, nog steeds lachend. Toen ik eenmaal cola had gegeven was er zo'n moment dat je echt niks weet te zeggen. Soms is dat fijn maar nu was het mijn tijd om beduusd te zijn.

Ik vroeg hem waar hij vandaan kwam, hij antwoorde verassend snel. 'Ik kom uit het dorp, hier 27 kilometer vandaan.' Ik keek hem aan, en zei zachtjes: 'Goh...' 'Ik bedoelde, waar kom je echt vandaan?' Geen antwoord. Kennelijk was ik nog een wereldvreemde omdat soort dingen te vragen en dat kwetste mij. Ik keek hem boos aan, liep naar boven en sloeg mijn deur zo hard dicht dat mijn kat die op mijn bed lag me verbaasd aankeek.

Ik schold alles helemaal kapot toen ik naar de deuropening keek. Ja hoor, ook dat nog. 'Moet ik vragen of er iets aan de hand is of is dat overbodig?' Mijn moeder wist van mijn interesse voor de mysterieuze jongen. Ik vond het dan ook überhaupt dom dat ze dat zei. Dat ze daar stond stoorde me alleen al! Hoe lang hoorde ze al dat ik bezig was met tieren en schelden. Ik telde tot tien, keek haar aan en vroeg waarom ze dat vroeg. En ik was nog niet klaar. 'Waarom sta je daar mama, waarom mag ik het niet weten van die jongen, waarom?!' Ze keek me onbegrijpelijk aan. Toen zei ze: 'ik zal het je vertelllen.' 'Wat wil je weten?'

Na twee uur had ze me alles verteld. Dit keer was het weer mijn taak om beduusd te zijn. Ik wist inmiddels veel van Dylan, want dat was zijn naam. Hij was 18, kwam uit Amerika en was wees. Het was een project geweest. Hij zou anderhalf jaar bij een gezin wonen, en dat was bij ons. Want mijn ouders hadden zich er voor op gegeven. Maar Dylan was erg aardig, spontaan, gemotiveerd in zijn studie en ze hadden daaruit besloten dat Dylan bij ons mocht wonen.

Mijn nicht zat inmiddels op mijn kamer, en we zaten achter de computer. Wat we wel vaker deden. Het was er niet vaak, maar we hadden nu echt zo'n meidengesprek. Over Dylan, over school en over dat mijn ouders het hadden verzwegen. Ik kwam erachter dat mijn nichtje Dylan ook geweldig vond. En dat vond ik dan weer wat minder geweldig. Ik ging opnieuw cola drinken toen ik mijn neef tegemoet kwam. 'Hey meid', 'Hey vent'. We hadden nooit zulke interessante gesprekken en ik ging er vanuit dat mijn neef niet meer kon zeggen dan hey en what's up. Alhoewel dat natuurlijk naast zijn uitgebreide scheldvocabulaire.

'Trouwens ga jij overmorgen ook mee naar Dylan zijn feest in Locomotion?' Ik keek hem raar aan. 'Welk feest, en welke Dylan?' 'Je weet wel Dylan van hier, en zijn 18jarige feest?' Fijn, mijn moeder had me dus niet alles verteld. En mijn neef wist wel alles! Hier ging ik achter proberen te komen, maar wel nadat ik stampend en tierend naar buiten was gerend. Life is a bitch....