Ode aan Astrid / mama

Hallo lieve mensen.

Vandaag is het 26 juli. Dat betekend niet alleen dat het een doodnormale en sombere donderdag is. Maar dat ook mijn mama, Astrid jarig is. Mijn Mama word vandaag 39 jaar. Hartelijk gefeliciteerd! Daarom schrijf ik nu een speciaal stukje voor haar, zodat ze toch een beetje het jarige gevoel heeft. Ook al is het al een hele oude leeftijd. (grapje) ;)

Hier is mijn speciaal voor haar geschreven gedicht:

Lang geleden, heb je beslist dat je een kind wilde,
ik schreeuwde, huilde, werd boos toen je me optilde.

Ik was niet perfect, en ik weet dat ik dat nooit zal zijn,

maar perfectie, is toch eigelijk maar een hulplijn.

Ik zal altijd van je houden, en je nooit veroordelen,

ook al zijn mijn gevoelens heel vaak sentimentele.

Ik ben nog steeds jou dochter en jij mijn moeder,
maar beide hebben soms het gedrag van 'n loeder.
We hebben geen perfecte dochter/moeder relatie,
maar ik zei al of wat mijn punt is, perfectie is alternatie.

Je bent een geweldige moeder, en een schat van een vrouw,
kennis spreekt maar wijsheid luistert, is het gezegde bij jou.

Je vroeg me vaak of ik blij was met jou materniteit,

of ik een moeder als jou wilde.
Nu ik er over nadenk, dat jij dat vroeg was absurditeit.

Je leerde mij eerlijkheid, rechtvaardigheid en vriendelijkheid, ten opzichte van mensen van wie ik hield. Als ik brutaal of onbeleefd was, preekte je of gaf je straf. Jaja, nooit gedacht dat ik daar zo over zou denken. Er over zou denken dat het goed voor me was dat je dat deed. Dat ik er beter door werd. Maarja die tijd is niet meer, het vertrouwde en vertroostende is niet meer. Ik woon nu bij me vader en broertje lief. En ja, ik heb ook een donkere kant. De kant van het verdriet, de woede en het onherstelbare deel. Maar als je dat achter je laat, en vrolijk verder door het leven gaat, zonder die kant te laten zien, kan je heel ver komen. Wat ik wil zeggen, de moraal van het verhaal:

Je bent mijn moeder, en ik zal echt altijd van je blijven houden, of je nu door gaat met zuipen als een alcoholist of je leven gaat beteren. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik lees net je blog (daarom is dit gedicht en stukje zo zwaar), en ik bedenk me telkens weer, ik zou niet in je vel willen zitten. Het lijkt me een vreselijk leven. En dat is het ook. Maar alsjeblieft, je bent vandaag 39 geworden, en je kan nog steeds. JA nog steeds! Een veel mooier leven hebben. Ik weet dat ik dit hier eigelijk niet neer kan/mag zetten. Maar ik hoop je zo, op deze manier te bereiken.

Ik hou van je

Liefs kayl